அந்நாளில்…

தலைச்சங்கம், இடைச்சங்கம், கடைச்சங்கம் என, முறையான மூன்று சங்கங்களை நிறுவி,  இயற்றமிழை இசைத் தமிழை – நாடகத் தமிழைக் காத்த பாண்டியர்களுக்குப் பதியாய் விளங்கிய மதுரைக்கு அருகில் மோசி என்ற ஊர் இருந்தது.

பைந்தமிழ்ப் பாக்களெல்லாம் வியந்து பாராட்டும் வையை நதிக்குப் பக்கமாய் இருந்த அவ்வூர், இயற்கை அழகுக்குப் பேர் பெற்றது. எங்கு நின்று பார்த்தாலும் அங்கெல்லாம் பசுமை பாய்விரித்துக் கிடப்பதைக் காணலாம்.

அத்தகைய எழில் கொஞ்சும் ஊரில் பிறந்த புலவர்களில் கீரனார் என்பவரும் ஒருவர். ஆய கலைகள் அறுபத்து நான்கையும் குறைவின்றிக் கற்றறிந்த இவர் பிற்காலத்தில், சிவகங்கை மாவட்டத்தில் இருந்த படுமாற்றூர் என்ற ஊரில் தங்கியிருந்ததால் படுமாற்றூர் மோசிகீரனார் என்றும், உறையூரில் இருக்கும் ஏணிச்சேரி என்னும் இடத்தில் சிலகாலம் தங்கியிருந்ததால் உறையூர் ஏணிச்சேரி முடமோசி கீரனார் என்றும் பழங்கால நூல்கள் இவரைக் குறித்துள்ளன.

சங்கப் பலகையில் அமர்ந்து, சந்தப் பாக்களை இயற்றி, அப் பாக்களின் மூலமாகப் பலர் போற்றும் சிறப்பைப் பெற்றிருந்த கீரனார், ‘யாதும் ஊரே; யாவரும் கேளிர்’ என்னும் கொள்கை உடையவர். அவர் வீட்டில் தங்கியிருப்பது என்பது அத்திப்பூ மாதிரி. எப்போதும் எந்த ஊருக்காவது போக வேண்டும் என்பதிலேயே அவர் மனம் ஆர்வம் செலுத்திக் கொண்டிருக்கும்.

அவர் வீட்டில் இருக்கும் வரையிலும்தான் பெற்றவர், உற்றவர், மனைவி – மக்கள் நினைப்பு. வெளியில் வந்து விட்டால் குடும்ப நினைப்பிலிருந்து அடியோடு மாறி விடுவார். அடிவானத்தின் அழகில், நிலவின் ஒளியில், பறவைகளின்  நிறத்தில், ஒளியில் – நடையில், அருவியின் சலசலப்பில் மிதக்க ஆரம்பித்து விடுவார். மனிதர் வாழ்வுக்காக இறைவன் உண்டாக்கி இருக்கும் இயற்கை வளங்களோடு ஒன்றாக இணைந்து புதியதொரு பாடலைப் புனைந்து விடுவார். அப்பாடலில் தாம் சொல்லி இருக்கும் கருத்துக்களை நாடு நகரங்களில் பரப்புவதற்காக வெளியூர்ப் பயணம் மேற்கொள்வார். சில சமயங்களில் அரசரை – குறுநில மன்னரை – வள்ளலைக் காணச் செல்வதும் உண்டு. அவ்விதம் அவர் பார்க்கச் சென்ற அரசர்களில் ‘பெருஞ்சேரலிரும்பொறை’ என்பவனும் ஒருவன்.

இவன் சேர நாட்டை ஆண்டவன் மக்கள் சுகத்தையே தன் சுகமாக எண்ணி இரவைப் பகலாகக் கழித்தவன். நால்வகைச் சேனைகளைக் குறைவின்றிப் பெற்றிருந்தவன். புலவர் பெருமக்களைத் தன் உயிரினும் மேலாகப் போற்றியவன்.

இவன் போர் செய்வதில் வல்லவன்; ஒருமுறை திருக்கோவனூர் காரி வள்ளளுக்காக அதியமானோடு போர் புரிந்து அவனைக் கொன்று தன் நண்பனுக்கு வெற்றி தேடித் தந்தவன்.

அப்படிப்பட்ட  ஆற்றல் நிறைந்த சேர அரசனைக் காண்பதற்காக நூற்றுக்கணக்கான மைல்கள் நடந்து வஞ்சிக்கு வந்து சேர்ந்தார்.

சேர நாட்டின் தலைநகர் வஞ்சி, காவல் நிறைந்தது. யாரும் எளிதில் நுழைய முடியாத கோட்டை வாயில் கொண்டது. வாளும் வேலும் தாங்கிய வீரர்கள் சூழ்ந்த வஞ்சித் தலைநகருக்குள் கீரனார் வந்ததும் களைப்பு மிகுதியால் ஒரு வேங்கை மரத்தின் கீழே அமர்ந்தனர். கொஞ்சம் களைப்பாறியதும் கோட்டையை நோக்கி வந்தார். வழியில் யாரும் அவரைத் தடுக்கவில்லை. அவரது தோற்றத்தைக் கண்டதுமே எல்லாக் காவல் வீரர்களும் வணங்கி வழிவிட்டனர்.

பாண்டிய மண்டலத்திலிருந்து புலவர் ஒருவர் வருவதைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்ட மாத்திரத்தில் மகிழ்ச்சி அடைந்த சேர மன்னன், தன் ஆசனத்திலிருந்து விருட்டென்று எழுந்தான்; புலவர் கீரனாரை எதிர்கொண்டு வரவேற்றான்; புலவர் மனம் மகிழும் வண்ணம் உபசரித்தான்.

புலவர் களிப்படைந்தார்; தாம் சேரனைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருந்தது போலவே அவன் நேரில் விளங்குவதைப் பார்த்த புலவர் பெரிதும் பரவசமடைந்தார். பின்னர் விருந்துண்ட மயக்கத்தாலும், நடந்து வந்த களைப்பாலும் எங்கேனும் ஓர் இடத்தில் படுத்துறங்க நினைத்தார். இதனால் எதிரில் தெரிந்த கட்டிலைப் பார்த்தார்.

அதிக வேலைப்பாடுடன் அமைந்த அக்கட்டில் ‘முரசு’ கட்டிலாகும். தெய்வத்துக்குச் சமமாக மதிக்கப்படும் அக் கட்டிலில் படுப்பது மிகப்பெரிய தவறாகும்.

இவ்வுண்மையை ஊரார் அறிவர்; அங்கு உள்ளவர் அறிவர்; ஆனால் வேற்று நாட்டிலிருந்து வந்த ஒரு  புலவருக்கு அது முரசு கட்டில் என்பது அவ்வளவு சீக்கிரத்தில் எப்படித் தெரிய முடியும்? ஆகவே அக் கட்டிலைப் படுப்பதற்கு ஏற்றதாய் எண்ணி அதில் படுத்துக்கொண்டு குறட்டை விடலானார்.

அதே சமயத்தில் அரச காரியங்களைக் கவனித்து விட்டு முரசு கட்டில் இருக்கும் வழியாகச் சேரமன்னன் வரலானான்.

தூரத்தில் வரும்போதே முரசுகட்டிலைப் பார்த்துவிட்டான். அதில் யாரோ படுத்திருப்பதாகக் கண்ட அரசனுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. உடனே, உருவிய வாளோடு சரேலெனக் கட்டிலுக்குப் பக்கமாய் வந்தவன் பதறிப்போனான். அவனை அறியாமலேயே அவன் கையும் காலும் நடுங்க ஆரம்பித்தன.

‘ஐயோ! எவ்வளவு சீக்கிரத்தில் மிகப் பெரிய தவறு செய்ய இருந்தோம்? முரசு கட்டிலென்று அறியாத மோசிகீரனாரை அல்லவா துண்டிக்க இருந்தோம்’ என்று மனத்துக்குள் பேசியவண்ணம் ஓங்கிய கையை ஒடுக்கினான். மோசி கீரனார் முகத்தில் வழியும் வியர்வையைத் துடைத்தான். வாள் தூக்கிய கையில் கவரியைப் பிடித்து விசிறினான்.

நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருந்த கவிஞர் திடுக்கிட்டு விழித்தார். சேரனின் செயலைக் கண்டு அதிர்ச்சியடைந்தவர், “சேரர் பெரும! இதென்ன கொடுமை?” என்றபடி எழுந்தார்.

“என் மனமே எனக்குக் கொடுத்த தண்டனை” என்றபடி விசிறிக் கொண்டே இருந்தான்.

சேரனின் சொல்லையும் செயலையும் உணரும் சக்தியை அப்போது இழந்திருந்த கவிஞர் “விளங்கவில்லையே!” என்றார். அதற்கு அரசன், “ஐயனே! முரசுகட்டிலில் படுத்திருந்த முத்தமிழைச் சாய்க்கப் போனது குற்றமில்லையா? அதற்கு இது சரியான தண்டனை இல்லை என்பதை அறிவேன். என்ன செய்வேன்?” என்றான்.

தாம் படுத்திருந்தது முரசுகட்டில் என்பது தெரிந்ததும் பதட்டமடைந்த புலவர், “ஆ! முரசு கட்டிலிலா படுத்திருந்தேன்? இந்தத் தவறை எந்த மன்னனும் மன்னித்ததாக வரலாறு கிடையாதே. தெய்வமே! நீ மன்னித்து விட்டாய். குற்றம் புரிந்த என்னை மன்னித்ததோடு நில்லாமல் விசிறி எடுத்து விசிறி என் நெஞ்சைக் குளிர் நிலவாக்கி விட்டாய். நீ நீண்ட காலம் வாழ்க!” என்று வாயார வாழ்த்தினார்.

புலவரின் வாழ்த்துரை கேட்டுக் களிப்படைந்த காவலன், அவர் விரும்பிய பரிசிலைக் கொடுத்துப் பிரியா விடையளித்தான்.

நீங்களும் அப்படிப்பட்ட உயர்ந்த உள்ளத்தைப் பெற்று, பிறர் புகழும்படியாக நடந்து கொள்ள வேண்டும்.

(திரு. வே. கபிலன் அவர்கள் எழுதிய “விடுமுறைக் கதைகள்” என்ற நூலிலிருந்து எடுத்து இக்கதை இங்குச் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.)

ஒரு பெரியவர் வெளியில் புறப்படும்போது செருப்பு அணிந்து கொண்டு குடையுடன் செல்வார். அந்தச் செருப்பு, குடையுடன் பேசுவதற்கு ஏங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்த வாய்ப்பு ஒருநாள் கிடைத்தது.

“ஏ! குடையே, இந்த மனிதன் நன்றி கெட்டவன்” என்று பேசத் தொடங்கியது அது.

“ஏன் இப்படி சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டது குடை.

“நான் இவனுக்காக எப்படியெல்லாம் உழைக்கிறேன். ஆனாலும் இவனுக்குக் கொஞ்சம் கூட நன்றி உணர்வே இல்லை”

 “எனக்கு அப்படித் தெரியவில்லையே!”.

“நான்  உழைத்து உழைத்துத் தேய்ந்து போகிறேன்.  நீ அப்படி தேய்வதில்லையே!”

“நீ சொல்வது உண்மைதான். ஆனாலும்…”

“நான் இவனை முள், கல் வழியில் கிடக்கும் பூச்சிகள் முதலியவற்றிலிருந்து காப்பாற்றுகிறேன்”

“நான் மனிதனை மழை, வெயில் படாமல் கவனித்துக் கொள்கிறேன்”

“நான் இல்லை என்றால் இவனால் கடும் வெயிலில் தார் ரோட்டில் நடக்க  முடியுமா?”

“அது சரி, நாம் இரண்டு பேரும் இவனுக்கு உதவி செய்கிறோம்”

“ஆனால் உன்னைவிட நான்தான் இவனுக்கு அதிகமாக உதவி செய்கிறேன். அப்படி இருந்தும்…”

“நான் மழை, வெயில் காலத்தில்தான் இவனுடன் இருக்கிறேன். நீ எப்போதும் இவனுடன் இருக்கிறாய் என்பதை ஒத்துக் கொள்கிறேன். ஆனால் இவன் நன்றி கெட்டவன் என்று நான் எப்படிச் சொல்ல முடியும்?”

“நான் இவனுக்காக இப்படிக் கடுமையாக உழைத்தாலும் கூட இவன் என்னை வீட்டில் அனுமதிக்காமல் வெளியிலேயே நிறுத்தி விடுகிறான். ஆனால், உன்னை மட்டும் வீட்டுக்குள்ளே அழைத்துக் கொண்டு போகிறான். இது நன்றி கெட்ட குணம் இல்லையா?” குடை ஒரு நிமிடம் சிந்தனை செய்தது.

“உன்னை வெளியே நிறுத்துவதற்குக் காரணம் தெரியுமா? நீ என்னைவிடக் கடுமையாகத் தொண்டு செய்தாலும் கூட, வழியில் தீயவை, அசுத்தங்கள் ஆகியவற்றுடன் நட்புக் கொள்கிறாய். அது இவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. நான் அப்படிப்பட்டவருடன் சேர்வதில்லை. அதனால்தான் இவன் உன்னை மட்டும் உள்ளே அனுமதிப்பதில்லை” என்று குடை சொன்னதும் செருப்புக்கு அதை எப்படி மறுப்பது என்பது தெரியவில்லை. அது மறுமொழி கூறவில்லை.

(திரு. மலையமான் அவர்கள் எழுதிய “பனித்துளிகள்” என்ற நூலிலிருந்து எடுத்து இந்தக் கதை இங்கு சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.)

அந்த வீதியிலேயே பெரிய வீடு கிருஷ்ண மந்திரம். பெரிய வீடு என்றாலும் நாற்புறமும் மதிலால் வளைக்கப்பட்ட இந்தக் காலத்து பங்களா அல்ல; பழைய காலத்து மாளிகை. வீட்டின் முன்புறம் சலவைக் கற்கள் பதித்த திண்ணைகளும் ரேழியும் உண்டு.

அந்த வீட்டுப் பெரியவரின் பேத்திக் குழந்தையாக ராணி பிறக்கும் வரை திண்ணைகளும் ரேழியும் சுதந்திரமாகத்தான் இருந்தன. பேத்திக் குழந்தை தவழ ஆரம்பித்து, ஒரு நாள் தவழ்ந்துகொண்டே வந்து வாசலில் இறங்கி விட்ட பிறகு, அதைப் பார்த்துக்கொண்டே வந்து வண்டியில் இறங்கிய பெரியவர், குழந்தையை வாரியெடுத்துக்கொண்டு வேலைக்காரர்களை ஒரு முறை வைது தீர்த்த பிறகு – குழந்தையின் பாதுகாப்புக்கு இந்த வேலைக்காரர்களை நம்புவது ஆபத்து என்ற தீர்மானத்துடன் வீட்டின் முன்புறம் கம்பி அழிகள் வைத்து அடைத்து, திண்ணைகளும் ரேழியும் சிறை வைக்கப்பட்டன. குழந்தை ராணி சுதந்திரமாய்த் தவழ்ந்து திரிந்தாள்.

இப்பொழுது ராணி நடந்து திரிகிறாள். வயசு நாலு ஆகிறது. ராணிக்கு ஒரு தங்கச்சியும் பிறந்து விட்டாள்.

திண்ணை நிறைய செப்பும் பொம்மையும் இறைந்து கிடக்க நாளெல்லாம் விளையாடிக் கொண்டிருப்பாள் ராணி. தாத்தா, ராணிக்குப் புதிசு புதிசாகப் பொம்மைகளும் விளையாட்டுச் சாமான்களும் வாங்கிக் கொடுத்துக்கொண்டே இருப்பார். ராணி ஒவ்வொன்றையும் புதுமோகம் தீரும் வரை, உண்ணும்போதும் உறங்கும்போதும் கூடக் கையிலேயே வைத்திருந்து விளையாடி உடைத்து, விளையாட்டுச் சாமான்களுக்காக வைத்திருக்கும் பிரம்புப் பெட்டியில் பத்திரமாக வைத்துவிடுவாள். அவளாக உடைக்காமல் கை தவறி விழுந்து உடைந்துவிட்டால், தலையைப் பிய்த்துக்கொண்டு புரண்டு புரண்டு, காலையும் கையையும் உதைத்துக் கொண்டு அழுவாள். தாத்தா உடனே புதிசு வாங்கிக் கொண்டுவந்து தருவார்.

அவளுக்கென்ன – ராணி!

அந்தப் பிரம்புப்  பெட்டியைத்  தூக்க முடியாமல் தூக்கிக்கொண்டு வந்து திண்ணை மீது வைத்து விட்டு, முக்கி முனகித் தானும் திண்ணையில் ஏறிப் பெட்டியைத் திறந்து எல்லாவற்றையும் கொட்டிய ராணி, “ஹை… எவ்வளவோ சொப்பு!” என்று ஆச்சரியத்தில் கூவிய குரலைக் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

வெளியே – கம்பிகளுக்கிடையே  பரட்டை தலையை அடைத்துக் கொண்டு மோதிர விரலையும் நடு விரலையும் வாயிலிட்டுச் சப்பியவாறு, பிறந்த மேனியாக நின்றிருந்த ராணியின் வயதேயுள்ள ஒரு கறுப்புக் குழந்தை ராணியைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.

அரைஞாண்கூட இல்லாத கரியமேனியில், புழுதியில் விழுந்து புரண்டதால் அழுக்கின் திட்டுக்கள் படர்ந்திருந்தன. மூக்கிலிருந்து ஒழுகியது, வாய் எச்சிலுடன் கலந்து, மோவாயில் இறங்கி மார்பிலும், வயிற்றின் மேலும் வடிந்துகொண்டிருந்தது.

அந்தக் குழந்தையைப்  பார்க்க  ராணிக்கு  ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அந்தக் குழந்தையும் முகமே இரண்டு கண்களாய் விரிய ராணியைப் பார்த்தது.

“ஐயய்யே… நீ தான் தத்தையே போடல்லியே…” என்று கையை நீட்டி இளித்துக் காட்டிவிட்டு, அந்த அம்மணக் கோலத்தைப் பார்க்க வெட்கப்படுவதுபோல் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் ராணி.

ராணியின் வெட்கம் இரவல்தான்; ராணி சட்டையில்லாமல் திரிந்தால், தாத்தா அப்படிச் சொல்லிக் கொண்டு முகத்தை மூடிக்கொள்வார். ராணி அம்மாவிடம் ஓடிச் சட்டையும் ஜட்டியும் போட்டுக்கொண்டு வந்து, முகத்தில் மூடியிருக்கும் தாத்தாவின் கையை விலக்கி, தான் போட்டிருக்கும் சட்டையையும், சட்டையைத் தூக்கிவிட்டு ஜட்டியையும் காட்டுவாள். முகத்தைத்தான் மூடிக்கொள்ள தாத்தா கற்றுக் கொடுத்திருந்தார்; கண்ணை மூடிக்கொள்வதற்கு?… தாத்தாவும் விரல் இடுக்கு வழியாகப் பார்ப்பாரே! அதேபோல் பார்த்த ராணி, முகத்திலிருந்த கையை எடுத்துவிட்டு கேட்டாள்.

“ஆமா, ஒனக்குத் தத்தை இல்லே?…”

“ஓ! இருக்கே…”

“எங்கே ஈக்கு?…”

“தோஓ!… அங்கே!” என்று கையைக் காட்டியது கறுப்புக் குழந்தை.

“எங்கே, உங்க வீத்திலேயா?…”

“ஆமா…”

“உங்க   வீது எங்கே?…”

“தோ… இங்கேதான்” என்று கையைக் காட்டியது கறுப்புக் குழந்தை.

ராணி திண்ணையிலிருந்து ரொம்பப் பிரயாசைப்பட்டுக் கீழே இறங்கி வந்து கம்பி அடைப்பின் அருகே, கையில் நேற்று தாத்தா வாங்கித் தந்த புதிய வர்ணப் பொம்மையுடன் நின்று, அவள் காட்டிய திசையில் பார்க்க முயன்றாள். தலையை வெளியே தள்ளிப் பார்க்க முடியாததால் அந்தக் குழந்தையின் வீடு தெரியவில்லை. கறுப்புக் குழந்தை ராணியின் கையிலிருந்த பொம்மையையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

கறுப்புக் குழந்தை காட்டிய இடம் அதிக தூரத்தில் இல்லை. கிருஷ்ண மந்திரத்துக்குப் பக்கத்தில் நீண்டு செல்லும் சுவர் ஓரமாக, பிளாட்பாரத்தில் ஒரு பெரிய முருங்கை மரம் நிழல் பரப்பி நிற்கிறது. அதன் நிழலில் சுவரின்மீது ‘முனீஸ்வரர் அபயம்’ என்று பாமரர்களால் எழுதி வைத்துக் கொண்டாடப்படும் ஒரு பாமரக் கடவுள், முழுச் செங்கல் உருவத்தில் எழுந்தருளியிருக்கிறார். அவருக்குப் பக்கத்தில் இரண்டு ‘ட’ னா ஆணிகள் அடித்து, ஒரு கோணியின் இரண்டு முனைகள் ஆணியில் மாட்டி, இன்னொரு முனையை முருங்கை மரத்தில் பிணைத்து, நாலாவது முனையை ஆதரவில்லாமல் காற்றில் திண்டாடவிட்டு அந்த முனையை ஒரு பக்கத்து மறைப்பாகக் கொண்டு அதில் ஒரு குடும்பம் வாழ்கிறது.

கறுப்புக் குழந்தை காட்டிய அந்த இடம் ராணிக்குத் தெரியவில்லை.

“ஒனக்குத் தத்தை யாது வாங்கித் தந்தா? தாத்தாவா?”

“எனக்குத் தாத்தாத்தான் இல்லியே!”

“தாத்தா இல்லே? – பாத்தி?”

“ஊஹூம்.” 

“அம்மா?”

“ஓ… அம்மா இருக்கே! எங்கம்மா வேலைக்குப் போயிருக்கு. அப்புறமா… நாளைக்கு வரும்போது எனக்கு முறுக்கு வாங்கித் தரும். சொல்லூ”

“உங்க வீத்லே பொம்மை யீக்கா?”

கறுப்புக் குழந்தை பதில் சொல்லாமல்… ராணியின் கையிலிருந்த பொம்மையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ராணி பதிலை எதிர்பார்த்தா கேள்வி கேட்டாள்? அவளுக்கு ஏதாவது கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்க வேண்டும்! பதில் வந்தாலும் வராவிட்டாலும் கேட்க வேண்டும். அதில் ஒரு லயிப்பு.

“ம்… ம்… அப்பதம்… கப்பல்… கப்பல்… ஈக்கா?”

கறுப்புக் குழந்தை தலையை ஆட்டியது. அந்தத் தலையாட்டலுக்கு ‘இல்லை’ என்றும் கொள்ளலாம்; ‘இருக்கு’ என்றும் கொள்ளலாம். அதை எங்கே இவள் கவனித்தாள்? எங்கோ பார்த்துக்கொண்டு கண்களைச் செருகிச் செருகி ‘ம்… ம்… ம்…’ என்ற சுருதியிசையோடு, ‘அப்பதம்…  லயில் ஈக்கா? கார் ஈக்கா, வண்டி ஈக்கா?’ என்று கேட்டுக் கொண்டே இருந்தாள் ராணி. அவள் கேட்பதற்கெல்லாம் தலையாட்டினாள் கறுப்புக் குழந்தை.

வீடு இருந்தாலல்லவா வீட்டில் என்னென்ன இருக்கும் என்று தெரியும்? வீதியிலிருப்பதெல்லாம் வீட்டிலிருப்பதாகத்தான் கறுப்புக் குழந்தைக்கு நினைப்பு. வீதியே வீடாகி விட்டபின்…

அந்தக் ‘கேள்வி கேட்கும்’ விளையாட்டு சலித்துப் போய்விட்டது ராணிக்கு. “நா… வெளையாதப் போதேன்” என்று கூவிக்கொண்டே திண்ணைமேல் ஏறிய ராணி, “உங்க வீத்லே பொம்மை ஈக்கா?” என்று கடைசியாக மறுபடியும் ஒரு முறை கேட்டு வைத்தாள். கறுப்புக் குழந்தை வழக்கம்போல் தலையாட்டினாள்.

திண்ணைமீது உட்கார்ந்துகொண்டே ராணி தன்னிடமிருந்த வர்ணப் பொம்மைக்குச் சட்டை போட்டாள்.

“ஹை… சின்ன சட்டை…!” என்று மகிழ்ச்சிக் குரல் எழுப்பினாள் கறுப்புக் குழந்தை.

“போ…! நீதான் அதது… பாப்பா கூத தத்தை போத்துக் கித்தா… பாப்பாதான் தமத்து, நா ரொம்ப தமத்து… மானம் வரைக்கும் தமத்…தூ” என்று கைகளை அகல விரித்துக்கொண்டு சொன்னாள் ராணி.

இவள் என்ன பேசுகிறாள் என்றுகூட கறுப்புக் குழந்தைக்குப் புரியவில்லை. கறுப்புக் குழந்தைக்குப் புரிந்ததெல்லாம் ‘தனக்கும் ஒரு பொம்மை வேண்டும், அதற்குச் சின்ன சட்டை போட்டு அழகு பார்த்துச் சிங்காரிக்க வேண்டும், தானும் ஒரு சட்டையைப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும்’ என்பவைதான்.

உள்ளேயிருந்து குழந்தை அழும் சப்தம் கேட்டது. கறுப்புக் குழந்தை கால்களை எக்கிக்கொண்டு கம்பிகளின் வழியாக எட்டிப் பார்த்தது.

“அங்கச்சிப் பாப்பா அயுதா… அங்கச்சிப் பாப்பாக்குத் தலைக்கு ஊத்துதா… உங்க வீத்திலே பாப்பா ஈக்கா?” என்று கைகளைத் தட்டிச் சிரித்தவாறு கேட்டாள் ராணி.

எதைச் சொல்ல வந்தாலும் அதைத் தொடர்ந்து ஒரு கேள்வியாகத்தான் முடிக்கத் தெரியும் ராணிக்கு.

“எனக்குத்தான் தம்பி இருக்கானே!”

“தம்பிப் பாப்பாவா…! உங்க பாப்பாவை இங்கே அயெச்சிண்டு வருவியா?”

வீட்டின் உள் முற்றத்தில் குழந்தைக்குத் தலைக்கு ஊற்றிக் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருக்கும் காட்சியில் லயித்திருந்த கறுப்புக் குழந்தை வழக்கம்போல் இதற்கும் தலையாட்டினாள்.

அப்பொழுது “ஏ!… செவாமி…” என்ற குரல் கேட்டு, வலது கையால் கம்பியைப் பிடித்துக்கொண்டு, வலது காலைக் கம்பியில் உந்திக்கொண்டு இடது காலையும் இடது கையையும் வீசிக்கொண்டே திரும்பிய கறுப்புக் குழந்தை, “இங்கேதாம்மா இருக்கேன்” என்று பதில் குரல் கொடுத்தது.

“ஏங் கொரங்கே! பாப்பாவெப் பாத்துக்காம அங்கே எங்கே போயித் தொலைஞ்சே! வாடி அங்கேயே நின்னுகிட்டு, எனக்கு வேலைக்குப் போவனும், வந்து கொட்டிக்க!” என்று தாயின் குரல் அழைத்தது.

“பொம்மை நல்லாருக்கு! அம்மா கூப்புடுது, நா போயி ‘பயேது’ துன்னுட்டு வரேன்” என்று சொல்லிவிட்டுத் தாயை நோக்கி ஓடினாள் சிவகாமி.

சிவகாமியின் தாய் ரங்கம்மாள் அந்த தெருவின் மறுகோடியில் புதிதாய்க் கட்டுகின்ற ஒரு வீட்டில் சித்தாள் கூலியாக வேலை பார்க்கிறாள். வேறு எங்காவது தொலைவில் வேலை இருந்தால் மத்தியானம் சாப்பிட வரமாட்டாள். பக்கத்திலிருப்பதால் குழந்தைக்கும் போட்டுத் தானும் சாப்பிட வந்தாள். அவளுடைய கைக்குழந்தைக்கு, பிறந்தது முதலே சீக்கு. கைப்பிள்ளை வயிற்றில் ஆறு மாதமாய் இருக்கும்போது புருஷன் க்ஷயரோகத்தால் செத்துப் போனான். அந்தத் துயரத்தை மாற்ற வந்ததுபோல் அவளுக்குப் பிறந்த குழந்தை ஆண் குழந்தையாகவும், புருஷனைப் போலவேயும் இருந்ததில் அவளுக்கு ஒரு தனி மகிழ்ச்சி.

பிறந்து எட்டு மாதமாகியும் சற்றும் வளர்ச்சியின்றி நரம்பும் தோலுமாய்க் கிடக்கிறது குழந்தை. நாள்தோறும் காலையில் பக்கத்திலிருக்கும் முனிசிபல் தர்ம ஆஸ்பத்திரி மருந்தை வாங்கிக் கொடுத்துக் கொண்டுதானிருக்கிறாள்; அதுவும் குடித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

ரங்கம்மாளுக்குக் கைக்குழந்தையின் மீதுதான் உயிர். சிவகாமி ‘பொட்டச்சி’ தானே என்ற அலட்சியம். கைக் குழந்தைதான் ஆம்பிளைச் சிங்கமாம்; அவன் வளர்ந்துதான் சம்பாதித்துப் போட்டுப் பெற்றவளுக்குக் கஞ்சி ஊற்றப் போகிறானாம். நோய் பிடித்து, நரம்பும் தோலுமாய் உருமாறி, நாளெல்லாம் சிணுங்கி அழுது, சோர்ந்து உறங்கிச் செத்துக் கொண்டோ, வாழ்ந்துகொண்டொ – எப்படி இருந்தால் தான் என்ன? ஒரு தாயின் கனவுகளை வளர்க்க ஒரு குழந்தை போதாதா?

இரண்டு நாளாகக் கைக்குழந்தைக்குக் காய்ச்சல் வேறு. வழக்கம்போல் முனிசிபல் ஆஸ்பத்திரி மருந்தை வாங்கி வந்து குழந்தைக்கு ஊற்றிவிட்டு, பக்கத்திலிருந்த குப்பைக் குழியில் தன்னையொத்த குழந்தைகளோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிவகாமியை அழைத்து, வயிற்றுக்கு ‘நீத் தண்ணி’யை வடித்துக் கொடுத்து, “பாப்பாவைப் பாத்துக்கோ, எங்கியும் பூடாதே!” என்று காவலுக்கு வைத்துவிட்டுப் போன ரங்கம்மாள், வரும்போது சிவகாமியை அங்குக் காணாமல் கோபத்துடன் கூவியபோது – பக்கத்திலிருந்து, “இங்கேதாம்மா இருக்கேன்” என்ற குரல் கேட்டதும் சாப்பிட அழைத்ததாகத் தன் கோபக் குரலை மாற்றிக் கொண்டாள் ரங்கம்மாள்.

வரும்போதே “அம்மா… அம்மா…” என்று கொஞ்சிக் கொண்டே வந்தாள் சிவகாமி.

“இன்னாடி?”

“உம்… எனக்குச் சட்டை குடும்மா, சட்டை! வெக்கமா இருக்கு” என்று முழங்காலைக் கட்டிக்கொண்டு சாப்பிட உட்கார்ந்தாள் சிவகாமி.

“எங்கே இருக்கு சட்டை?”

“ஐயே, பொய்யி சொல்றே! பெட்டிக்குள்ளே இருக்குது” சிரித்துக் கொண்டே தலையாட்டினாள் சிவகாமி.

“ஒரே ஒரு கிழிசல் இருக்கு. அதையும் போட்டுப் பொரட்டி அழுக்காக்கிப் போட்டுடுவே!”

“இல்லேம்மா! அழுக்காக்காம அப்பிடியே புதுச்சா வெச்சிக்கிறேம்மா! அம்மா, ஐய, அம்மா! சட்டை இல்லாம எனக்கு வெக்கமா இருக்கு. அங்கே அந்த வூட்டுப் பாப்பா பூச்சட்டைப் போட்டிருக்கு! எம்மா அழகு தெரியுமா, அந்தப் பாப்பா!”

“சரி சரி, தின்னு!”

அலுமினியத் தட்டிலிருக்கும் பழைய சோற்றையும் ஊறுகாயையும் தன் சின்னஞ்சிறு விரல்களால் அள்ளி அள்ளிச் சாப்பிட்டாள் குழந்தை. ரங்கம்மாள் பானையில் பருக்கைகளுடன் கலந்திருந்த தண்ணீரில் உப்பைப் போட்டுக் கலக்கிப் பானையோடு தூக்கிக் குடித்தாள்.

“அம்மா, அம்மா!”

“இன்னாடி?”

“எனக்கு ஒரு பொம்மை வாங்கித் தரியா”

“தர்ரேன்…”

 “எப்ப வாங்கித் தரே?”

“நாளைக்கி…”

“அந்தப் பாப்பா நெறையச் சொப்பு வெச்சிருக்கும்மா…” என்று பொம்மையைப் பற்றியும் செப்புகளைப் பற்றியும் சட்டையைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டே சாப்பிட்டாள் சிவகாமி.

சாப்பிட்டு முடித்த பிறகு சுவரோரமாக வைத்திருந்த ஜாதிக்காய்ப் பெட்டியைத் திறந்து அதில் கிடந்த கந்தல்களைக் கிளறி ஒரு பழைய கிழிந்த கவுனை எடுத்துச் சிவகாமிக்கு அணிவித்தாள் ரங்கம்மாள். கவுனில் – இடுப்பிலும் தோளிலும் கிழிந்தும், கையிலிருந்த கிழிசல்கள் தைத்தும் இருந்தன. அதைப் போட்டவுடன் சிவகாமிக்கு ஆனந்தம் தாங்க முடியவில்லை. ‘ஹை ஹை’ என்று குதித்தாள். கவுனிலிருந்த கிழிசலில் விரலை விட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே, “அம்மா, அந்தப் பாப்பா புதுச் சட்டை போட்டிருக்கும்மா…” என்றாள்.

“அவுங்கள்ளாம் பணக்காரங்க…” என்று சொல்லிக் கொண்டே கவுனின் பொத்தானைப் போட்டுவிட்டாள் ரங்கம்மாள்.

“நாம்ப…?”

“நாம்பல்லாம் ஏழைங்க… சரி, நீ பாப்பாவைப் பாத்துக்க; நா வேலைக்கிப் போயிட்டு வர்ரேன்… இங்கேயே இரு” என்று சொல்லிவிட்டுப் புறப்படும்போது, ரங்கம்மாள் கைக்குழந்தையைத் தூக்கிப் பால் கொடுத்தாள். அது கண்ணைக்கூடத் திறக்காமல், ஜுரவேகத்தில் பால் குடிக்க மறந்து மயங்கிக் கிடந்தது.

ரங்கம்மாளுக்கு நெஞ்சு பதைபதைத்தது. ‘வேலைக்குப் போகாமல் இருந்துவிடலாமா?’ என்று ஒரு வினாடி யோசித்தாள். போகாவிட்டால் ராத்திரி சோற்றுக்கு என்ன செய்வது? அரை நாள் வேலை செய்தாகிவிட்டது. இன்னும் அரை நாள் செய்தால்தானே முக்கால் ரூபாய் கூலி கிடைக்கும்’… என்று நினைத்தவள்… “அப்பா! முனீஸ்வரனே! எங்கொழந்தையைக் காப்பாத்து” என்று வேண்டிக்கொண்டு புறப்பட்டாள்.

ரங்கம்மாள் புறப்படும்போது, சிவகாமி ஞாபகப்படுத்துவதுபோல் கேட்டாள்: “அம்மா, பொம்மை…”

ரங்கம்மாள் சிவகாமியின் பரட்டைத் தலையைக் கோதியவாறே சொன்னாள்: “நீ அந்தப் பணக்காரக் கொழந்தையைப் பாத்துட்டு ஒண்ணொண்றும் கேட்டா நா எங்கேடி போவேன்?”

“உம்… அது கிட்டே பொம்மை இருக்கு. அது விளையாடிக்கிட்டே இருக்கு…” என்று முரண்டினாள் சிவகாமி.

“நம்ப கிட்டே பாப்பா இருக்கு… நீ பாப்பா கிட்டே வெளையாடிக்கிட்டே இரு…” என்று சிவகாமியின் கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்துவிட்டு ஓட்டமும் நடையுமாய் வேலைக்குப் போனாள் ரங்கம்மாள்.

ரங்கம்மாளின் தலை மறையும் வரை, குழந்தையின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த சிவகாமி மெள்ள எழுந்து, தான் போட்டிருக்கும் சட்டையைத் தடவித் தடவிப் பார்த்து மகிழ்ந்தவாறு ‘கிருஷ்ண மந்திர’த்தை நோக்கித் துள்ளித் துள்ளி ஓடினாள்.

“தோ பாத்தியா… நானும் சட்டை போட்டுக்கிட்டேன்… எங்கம்மா போட்டுச்சி…” என்று கத்திக்கொண்டே கம்பிக் கதவருகே வந்து நின்ற சிவகாமியைப் பார்த்த ராணி “உஸ்… தத்தம் போதாதே… பாப்பா தூங்குது… முயிச்சின்தா அயும்” என்று தன் பொம்மையை மடியில் போட்டுத் தட்டிக் கொடுத்தாள்.

“உன் தத்தை ஏன் கியிஞ்சி ஈக்கு?” என்றாள் ராணி.

“நாங்கல்லாம் ஏழைங்க” என்றாள் சிவகாமி. ராணிக்குப் புரியவில்லை.

“உன் பொம்மை எங்கே?” என்றாள் ராணி.

“எனக்குப் பொம்மையில்லே. தம்பிப் பாப்பாதான்… அவனோட தான் நான் விளையாடனுமாம்…” என்றாள் சிவகாமி.

கிருஷ்ண மந்திரத்திற்குள், மத்தியான நேரமானதால் பெரியவர்கள் எல்லோரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

திண்ணையிலிருந்து இறங்கி மெள்ள வீட்டுக்குள் எட்டிப்பார்த்தாள் ராணி. எல்லோரும் தூங்கிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். முற்றத்து ஓரத்தில் அண்டா நிறையத் தண்ணீர் இருக்கிறது.

அன்று காலை அந்த முற்றத்தில்தான் அங்கச்சிப் பாப்பாவுக்குத் தலைக்கு ஊற்றியது ராணியின் நினைவுக்கு வந்தது. தன் குழந்தைக்கும் தலைக்கு ஊற்ற எண்ணிய ராணி மெள்ள உள்ளே சென்று அண்டாவுக்குப் பக்கத்திலிருந்த குவளையில் தண்ணீரை மொண்டு எடுத்துக்கொண்டு இரண்டு கைகளாலும் தூக்க முடியாமல் தூக்கிக்கொண்டு வந்து திண்ணைமேல் வைத்தாள். இந்தக் காரியங்களின் இடையிடையே, சிவகாமியைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டாள். சிவகாமியும் ரகசியமாகச் சிரித்தாள். சத்தம் ஏதுமில்லாமல், குழந்தைக்குக் ‘குளிப்பு’ வைபவம் நிகழ்ந்தது.

வர்ணப் பொம்மையின் தலையில் தண்ணீரை ஊற்றித் தேய்த்ததும் பொம்மையின் கண்ணும் மூக்கும் அழிந்து போயின. மீண்டும் தண்ணீரை ஊற்றிக் கழுவியதும் வெறும் மண்ணில் பொம்மை உருவம்தான் இருந்தது. ராணி அழ ஆரம்பித்தாள்… கண்ணை கசக்கிக்கொண்டு விம்மல் விம்மலாய் ஆரம்பித்த அழுகை ‘தாத்தா’ வென்ற பெருங் குரலாய் வெடித்தது. ராணி அழுவதைக் கண்டதும் பயந்துபோன சிவகாமி முருங்கை மரத்து நிழலை நோக்கி எடுத்தாள் ஓட்டம்.

முருங்கை மர நிழலில் சுவரோரமாய்ப் படுத்திருந்த தம்பிப் பாப்பாவைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தாள் சிவகாமி. லேசாக அவன் முகத்தைத் தடவினாள்… குழந்தை சிணுங்கி அழுதான். அது அவளுக்கு வேடிக்கையாய் இருந்தது. அடிக்கொருதரம் அவனைச் சீண்டிக்கொண்டே இருந்தாள். அவன் பக்கத்தில் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்தவாறு அவனுடைய சின்னஞ்சிறு கால்களையும் கையையும் தொட்டுப் பார்த்தாள். அப்புறம் கழுத்து வரை போர்த்தியிருந்த கந்தலை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு, வெட்கத்தால் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் சிவகாமி.

“ஐயய்யே, தம்பிக்குத்தான் சட்டை இல்லையே!” என்று சொல்லிக் கொண்டே குழந்தையைப் பார்த்து, “ஒனக்கும் சட்டை வேணுமாடா?” என்று கேட்டாள். பிறகு எழுந்து பக்கத்திலிருந்த ஜாதிக்காய்ப் பலகைப் பெட்டியைத் திறந்து, அதிலிருக்கும் கந்தலைக் கிளறி ஒரு கிழிந்த ரவிக்கையை எடுத்துக்கொண்டு பெட்டியை மூடிவிட்டு, குழந்தையின் அருகே வந்து உட்கார்ந்தாள். போர்வையை எடுத்து விட்டுச் சட்டை அணிவிக்க முற்படும்போது, அவளுக்கு இன்னொரு விளையாட்டுத் தோன்றியது. மோதிர விரலையும் நடு விரலையும் சேர்த்து வாயிலிட்டுச் சப்பிக்கொண்டே எழுந்து ‘ஹை… ஹை’ என்று தோளை உயர்த்திக் கொண்டு குதித்தாள்.

சுவரோரமாக வைத்திருந்த ‘மூன்று கல்’ அடுப்பு மீது பானை இருந்தது. அதனுள் – பானை நிறையப் பச்சைத் தண்ணீர். பக்கத்திலிருந்த தகரக் குவளையில் ஒரு குவளைத் தண்ணீர் மொண்டு கொணர்ந்து தம்பிப் பாப்பாவின் அருகில் வைத்தாள்.

அந்த வீட்டுப் பாப்பா செய்தது போலவே குழந்தையின் அருகே இரண்டு காலையும் நீட்டிப் போட்டுக்கொண்டு, தன் சட்டை நனையாமல் இருக்க முன் பக்கத்தை எடுத்து மேலே செருகிக்கொண்டாள். குழந்தையை, படுத்திருந்த இடத்திலிருந்து முக்கி முனகித் தூக்கிக் கால்களின் மீது கிடத்திக்கொண்டு, தண்ணீர் படாமல் பாயையும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு – குழந்தையின் தலையில் ஒரு கைத் தண்ணீரை வைத்து ‘எண்ணெய்’ தேய்த்தாள்; பிறகு முகத்தில், மார்பில், உடம்பில் எல்லாம் எண்ணெய் தேய்ப்பதுபோல் தண்ணீரைத் தேய்த்தாள். குழந்தை ஈன சுரத்தில் சிணுங்கிச் சிணுங்கி அழுதான். பிறகு டப்பாவிலிருந்த தண்ணீரைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்க் குழந்தையின் தலையில் ஊற்றினாள். குழந்தை வயிற்றை எக்கி எக்கிக் கேவியது. ‘சீ…! இந்தப் பானை கைக்கு எட்டலியே’ என்று முனகியவாறு காலில் கிடத்திய குழந்தையோடு இன்னும் கொஞ்சம் தள்ளி, உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்தே கைக்குப் பானை எட்டுகின்ற தூரத்திற்கு நகர்ந்து கொண்டாள்.

தெருவில் ஜனங்கள் நடமாடிக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால், கட்டுவதற்கு ஆணியுமில்லாமல், முருங்கை மரத்திற்கும் எட்டாமல் தொங்கிக் கொண்டு காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்த அந்தக் கோணியின் நான்காவது முனை, குழந்தையையும் சிவகாமியையும் மறைத்துக் கொண்டிருந்தது. இந்தப் பக்கம் குப்பைத் தொட்டி, கோணியை விலக்காமல் இவளை யாரும் பார்க்க முடியாது. பார்த்தாலும் முதுகுப்புறம்தான் தெரியும்.

இரண்டாவது குவளைத் தண்ணீரைக் குழந்தையின் தலையில் ஊற்றினாள். குழந்தை வயிறு ஒட்டி மேலேற ஒருமுறை கேவிற்று. “ரோ… ரோ… அழாதேடா கண்ணு…” என்ற கொஞ்சலுடன் தண்ணீரை ஊற்றிக் கொண்டே இருந்தாள்.

ஒவ்வொரு குவளைத் தண்ணீருக்கும் குழந்தைக்கு மூச்சுத் திணறத் திணற வயிறு ஒட்டி மேலேறிக் கேவிற்று. அந்தக் குழந்தையின் திணறல், இந்தக் குழந்தைக்கு வேடிக்கையாய் இருந்தது. ஒன்று… இரண்டு… மூன்றாவது குவளைத் தண்ணீரைச் சாந்தமாக, அமைதியாக எவ்வித சலனமும் உடலிற் காட்டாமல் ஏற்றுக் கொண்டது குழந்தை.

“தம்பி குளிச்சிட்டானே!” என்று நாக்கைத் தட்டிக்கொண்டு குழந்தையின் தலையையும் உடம்பையும் துடைத்தாள் சிவகாமி. பிறகு அந்த ரவிக்கையைச் சட்டையாக அணிவித்து முக்கி முனகித் தூக்கி வந்து பாயில் கிடத்தினாள். “இப்போதுதான் நல்ல பாப்பா” என்று குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுத்தாள் சிவகாமி.

“சீ, தலைமயிர் மூஞ்சியிலே விழுதே” என்று மரச்சீப்பை எடுத்துத் தலை வாரினாள். பொட்டு? அதோ செங்கல் உருவில் பக்கத்தில் எழுந்தருளியிருந்த முனீஸ்வரனின் மேலிருந்த குங்குமத்தையெல்லாம் சுரண்டி எடுத்துக் கொண்டுவந்து தம்பிக்குப் பொட்டு வைத்தாள். கால்கள் இரண்டையும் சேர்த்து வைத்தாள். கைகளை மார்பின் மீது குவித்து வைத்து, துவண்டு கிடந்த தலையை நிமிர்த்தி வைத்தாள்.

‘தம்பி ஏன் அழலே…?’ என்ற நினைவும் வந்தது. ‘தம்பிதான் பட்டுப் பாப்பா… அழவே மாட்டான்.’

“தம்பி தம்பி” என்று எழுப்பினாள். குழந்தையின் உடம்பு சில்லிட்டிருந்தது.

“அப்பா! ரொம்ப ‘சில்’லுனு இருக்கு. தம்பி, ஏண்டா சிரிக்கமாட்டேங்கிறே? கையை ஆட்டு… ஆட்டமாட்டியா? கண்ணைத் திற” என்று இமைகளை விலக்கிவிட்டாள்; கண்கள் வெறித்தன…

“என்னடா தம்பி, பொம்மை மாதிரி பார்க்கிறியே… நீ பொம்மை ஆயிட்டியா?” என்று கைகளைத் தட்டிக் குதித்தாள் சிவகாமி.

சாயங்காலம் ரங்கம்மாள் வேலையிலிருந்து திரும்பி வரும்போது ‘கிருஷ்ண மந்திர’த்தின் அருகே வர்ணம்போன ஒரு மண் பொம்மை – தூக்கி எறிந்த வேகத்தில் கால் பகுதி மட்டும் கொஞ்சம் உடைந்து கிடந்தது – காலில் தட்டுப்பட்டது. ரங்கம்மாள் குனிந்து அதை கையில் எடுத்தாள்.

‘மத்தியானமெல்லாம் குழந்தை பொம்மை… வேணும்னு அழுதாளே’ என்று நினைவு வந்ததும் கையிலெடுத்ததை மடியில் கட்டிக் கொண்டாள்.

சற்றுத் தூரத்தில் சிவகாமி ஓட்டமாய் ஓடி வந்தாள்…

“எங்கேடி ஓடியாறே? வீட்டுக்குத்தானே வர்ரேன்? இந்தா ஒனக்கு பொம்மை…” என்று வர்ணம் போன பொம்மையைக் கொடுத்தாள்.

“இதுதான் அந்தப் பாப்பாவோட பொம்மை, ஒடஞ்சி போயிடுச்சி… அம்மா, நம்ப தம்பிப் பாப்பா இல்லே… தம்பிப் பாப்பா – அவன் பொம்மையாயிட்டாம்மா… வந்து பாரேன். அந்தப் பாப்பாவோட பொம்மைதான் கெட்டுப் போச்சு… தம்பி நல்லா இருக்கான், வந்து பாரேன்…” என்று தாயை இழுத்தாள் சிவகாமி.

“என்னடி சொல்றே, பாவி!” என்று பதறி ஓடிவந்த ரங்கம்மாள் – குளிப்பாட்டி, சட்டை போட்டு, தலைவாரி, நெற்றியில் பொட்டு வைத்து நீட்டிக் கிடத்தியிருக்கும் தன் ஆசை மகனைப்பார்த்து, “ஐயோ மவனே…” என்று வீழ்ந்து புரண்டு கதறி அழுதாள்.

சிவகாமிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. மோதிர விரலையும் நடு விரலையும் வாயிலிட்டுச் சப்பிக் கொண்டு, முகமே கண்களாய் விரியப் பேந்தப் பேந்த விழித்தவாறு நின்றிருந்தாள். அவள் கையில் ராணி குளிப்பாட்டியதால் வர்ணம் போய், தூக்கி எறிந்த வேகத்தில் கால் உடைந்துபோன அந்த நொண்டிப் பொம்மை இருந்தது.

அம்மா எதற்கு அழுகிறாள் என்று சிவகாமிக்குப் புரியவே இல்லை. ஆனாலும் அவள் உதடுகளில் அழுகை துடிக்கிறது – அவள் அழப் போகிறாள்.

ஒருவருக்கும் தெரியாமல்
ரகசியமாய்
உன்னிடம் கொண்டுவந்து
சேர்த்துவிடும் என்னை
இந்தக் கடிதம்!

எந்த ஊரில்
இருந்தாலென்ன…
என் கடிதத்தை நீ
தொட்டவுடன்
சிலிர்க்கும் எனக்கு!

எழுத்துக்களைப்
பார்க்கிறாய் நீ
இந்த
எழுத்துக்களின் வழியே
உன்னை
எட்டிப் பார்க்கிறேன் நான்!

அரசு விரைவுப் பேருந்து பலவிதமான சோதனைகளைச் சந்தித்து விட்டு சேலத்தில் பத்திரமாக வந்து நின்றபோது இரவு பதினோருமணி.

பேருந்து சென்னையிலிருந்துப் புறப்பட்டு ஆத்தூர் பக்கம் வந்தபோது வெடிகுண்டு வைக்கப்பட்டிருப்பதாக பரபரப்பான திகிலான தகவல் கிடைத்தது.

வதந்தி என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்ட போது இரண்டு மணி நேர தாமதம்!

பயணிகளில் ஓர் ஆண் பெண் ஜோடி மட்டும் எதைப் பற்றியுமே கவலைப்படாமல் தெரிந்தார்கள்.

அவர்கள் சென்னை அபிராமபுரத்தைச் சேர்ந்த இளம் காதலர்கள்.

அந்த டீன்ஏஜ் அழகியின் பெயர் அகிலா. மையிலாப்பூரிலுள்ள எக்ஸ்போர்ட் நிறுவனத்தில் வேலை!

பெண்களின் உள்ளாடைகள் தயாரிப்பதில் புதுப்புது வடிவங்கள் தந்து அசத்துகிறவள். அவளது கை வண்ண சரக்குகளுக்கு ஏகப்பட்ட கிராக்கி!

அகிலாவும் அழகானவளே! தினம் தினம் சுடிதார், மிடி, மாக்ஸி, மினி ஸ்கர்ட், ஜீன்ஸ், ரப்பர் ரவுண்ட் பிகினி, ரங்கீலா, டைட்ஸ், ஷர்ட்ஸ் ஆகிய உடைகளில் வந்து பார்ப்பவர்களை வதைப்பாள்.

அவள் டிசைன் செய்யும் உடைகளுக்கு அவளேதான் மாடல்!

இப்போது அவளுடனேயே வந்திருக்கும் ஆனந்த் என்ற இளைஞன் தான் அவளுடைய அழகில் சிக்கி கிறுகிறுத்துப் போனவன். காதலன்.

அவன் பிரபல மருந்து கம்பெனி ஒன்றின் பிரதிநிதி. அப்படியும் இப்படியுமாக அவனுக்கு ஏகப்பட்ட வருமானம்.

அவனுடைய வாட்டசாட்டமான தோற்றமும், பணத்தை அள்ளி வீசும் லாவகமும்தான் யாரிடமும் பிடிபடாத அகிலாவைச் சிக்க வைத்துவிட்டது.

அபாரமான இயற்கையான உடலழகு அவளுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது! அவற்றைப் பார்த்து ஆண்கள் தடுமாறுவதும், ரசிப்பதும் அவளுக்குப் பேரானந்தம்.

இப்போது அகிலா பிங்க் நிற சுடிதார் அணிந்து துப்பட்டாவை விரித்து திரண்ட மார்புக்கு கலசம்போல் போர்த்தியிருந்தாள்.

அவள் பெற்றோர்களின் அனுமதி இல்லாமல் கடலூரில் சித்தி வீட்டுக்குப் போவதாகப் பொய் சொல்லி காதலனுடன் வந்திருந்தாள்.

மறுநாள் சேலத்திலுள்ள ஏதாவது ஒரு கோயிலில் வைத்து திருமணம் செய்து கொள்வது காதலர்களின் திட்டம்.

அகிலா காதலனுடன் ஓடி வருவதற்குக் காரணம் பெற்றோர்கள் ஆனந்தைப் புறக்கணித்துவிட்டு  அவசரமாக மாப்பிள்ளை பார்த்ததே!

தங்கள் மகள் அவளை அனுசரித்துப் போய் குடும்பம் நடத்துவதற்கு ஏற்ற வரனைத் தேடினார்கள்.

ஆனால் மகள் அகிலாவோ உடல் சுகத்துக்கு ஏற்ற ஒரு வாலிபனைத் தேர்வு செய்துவிட்டாள்.

அனாமிகா லாட்ஜ் பேருந்து நிலையத்துக்கு பின்னாலுள்ள வீதியில் இருந்தது.

சில விளக்குகள் சிக்கனமாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன.

ஆனந்த் அங்கே அகிலாவுடன்  வந்ததும் லாட்ஜ் மானேஜர் பழக்கமான முகத்துடன் பார்த்தார்.

சங்கேத பாஷையில் பரிமாறிக் கொண்டார்கள்.

அந்த லாட்ஜ் ‘பலான’ லாட்ஜ்தான். பல மாநில தப்பான அழகிகளை அங்கே சந்தித்து மகிழ முடியும்.

ஆனந்தும் வாடிக்கையாளர்களில் முக்கியமானவன் என்பதால் ‘பலான’ பெண்ணைத் தான் அழைத்து வந்திருக்கிறானோ என்று நினைத்துக் கொண்டார் மானேஜர்.

ஆனால் ஆனந்த் உடனடியாக அவருடைய நினைப்பைப் பொய்யாக்கினான்.

“இது நான் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகும் பெண்! சென்னையில் பிரச்னை வந்துவிடும் என்பதால் இங்கே அழைத்து வந்திருக்கிறேன், வசதியான ரூம் வேண்டும்” ஆனந்த் சொல்ல.

மானேஜர் யோசித்தார். பிறகு கூறினார்.

“ஆனந்த் சார், வழக்கமாக நீங்கள் தங்கும் மாடியிலுள்ள ஸ்பெஷல் ரூம் மட்டும்தான் காலியாக இருக்கு! நீங்க அவசரம்னு சொல்வதால் அங்கே போய்த் தங்குங்க.”

இப்போது மானேஜரால் ஓசைப்படாமல் அவளைப் பார்த்து  ஏங்கத்தான் முடிந்தது.

ரூம் பாய் கதவைத் திறந்துவிட்டு இரண்டு பேர்களையும் ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்தான்.

பிறகு சாவியை ஆனந்திடம் கொடுத்துவிட்டு மர்மமான புன்னகை ஒன்றைத் தந்துவிட்டுப் போய்விட்டான்.

அவன் கதவைத் தாளிட்டுவிட்டு  இரு கைகளாலும் அவளை வாரித் தூக்கி எடை பார்த்தான்.

இது அவளுக்கு முதல் அனுபவம்! இதற்கு முன்புகூட சிரிப்பைத் தாராளமாக வழங்குவாளே தவிர யாரையுமே தொட்டுத் தூக்க அனுமதித்ததில்லை.

பதறிப்போன அகிலா உடனே துள்ளி விடுவித்து இறங்கிக் கொண்டாள்.

“அதெல்லாம் கூடாது! எல்லாமே நீங்க கழுத்தில் தாலி கட்டியபிறகு தான்!”

“ஓகே அகிலா! இனி உன் பர்மிஷன் கிடைத்த பிறகே திறப்பு விழா நடத்துவேன். இப்போது நாம் சாப்பிடுவதற்கு வெளியே போய் எதையாவது வாங்கிக் கொண்டு வந்துவிடுகிறேன். இங்கே எதுவும் கிடையாது”

“ஆனந்த் சீக்கிரம் வந்துவிடு. தனியா இருக்க எனக்குப் பயம்!”

குரல் தத்தளித்தது.

“நீ பயப்படத் தேவையே இல்லை! நான் வெளியே கதவைப் பூட்டி வைத்து விட்டுத்தான் போவேன். அதுதான் உனக்குப் பாதுகாப்பானது!”

“சரி” என்றாள் அகிலா, வரக்காத்துக் கொண்டிருக்கும் மரண பயங்கரத்தை உணராமலேயே!

ஆனந்த் கதவை வெளியே பூட்டிவிட்டு உற்சாகமாக வெளியேறினான்.

அகிலா அன்றிரவு புரிந்து கொள்ள முடியாத வித்தியாசமான உணர்வுகளையடைந்தாள்.

இரவில் காதலனுடன்  துணிச்சலாகத் தங்கியிருப்பது இதுவே முதல் தடவை.

வீட்டுக்கு  வராததால் இந்நேரம் அப்பா பரபரப்புக்குள்ளாகி எக்ஸ்போர்ட் கம்பெனிக்கு தொலைபேசி மூலம் தொடர்பு கொண்டு விசாரித்திருக்கலாம்.

ஆனால் அவளுக்கு இப்போது அதைப் பற்றியெல்லாம் நினைத்துக் கவலைப்பட நேரம் இல்லை.

பயணித்துக் களைத்து வந்ததால் முதல் வேலையாக உடை மாற்றி அவளுக்குப் பிடித்தமான ஊதா நிற நைட்டிக்கு மாற எண்ணினாள்.

அறையின் ஓர்  ஓரமாக ஆள் உயர நிலைக் கண்ணாடி தெரிந்தது.

அகிலா அங்கே போய் எதிரில் நின்று கொண்டு தன்னைப் பார்த்தாள்.

சுடிதாரை அப்புறப்படுத்தி நைட்டியினுள் நுழைந்து கண்ணாடியைப் பார்த்தபோது இன்னும் பெருமிதம்.

அவளே அவளைப் பார்த்து அசந்து போனாள். உடம்பு பளிங்குப் பதுமையா?

இப்படி அவள் பிரமித்து கண்ணாடியைப் பார்த்தபோது வெண் புகை ஒன்று உருளுவது போல் கண்ணாடியில் தெரியவே திகைத்தாள்.

திடீரென்று முகம் மறைய ஆரம்பித்தது. தோற்றமே உருக்குலைந்துச் சிதிலமாகி..

ஓ! பயங்கரம்! அழகான சதைப்பிடிப்புடன் கூடிய தன் முகம் எங்கே?

அந்த இடத்தில் ஊதா நைட்டி உடம்பில் கழுத்துக்கு மேல் ஒரு மண்டை ஓடு  உட்கார்ந்திருந்தது.

ஆளைக்கொல்லும் கத்தி வீச்சுக் கண்கள் இருக்க வேண்டிய இடம் குழிந்து அங்கே எலும்புத் தெரிந்தது.

மூக்கு… உதடுகள் எங்கே?

சத்துப்பிடிப்பான அந்த ரோஜா இதழ் உதடுகள் காணப்படவில்லை.

தூக்கலான எள்ளுப்பூ நாசியும் இப்பொழுது மைனஸ்! கன்னத்துச் சரிவுகளும் எலும்பு.

பயங்கரக் கனவா!

குபீரென்று முகம் வியர்த்து – அதிர்ந்து போனாள் அகிலா.

பார்வையில் கோளாறா?

எதுவும்   புரியாமல் மறுபடியும் கண்ணாடியைப் பார்க்க –

அதே எலும்பு முகமேதான்.

நினைக்கவே அகிலா கிடுகிடுத்துப் போய் கட்டிலில் போய் விழுந்தாள்.

கட்டிலுக்குக் கீழே ஒரு குழந்தை ‘கீர்கீர்’  என்று அழும் சப்தம் கேட்டது. பிறந்து சில மணி நேரமே ஆன குழந்தை வீரிட்டு அழுவது போல் அது இருந்தது.

குழந்தை கீழே கிடக்கிறதா என்று கட்டில் கிறீச்சிட குனிந்து பார்த்தாள். குழந்தை இல்லை.

அடியில் நான்கு தலையணைகளில் ஒன்று மட்டுமே கிடந்தது.

எப்படி குழந்தை அழும் சப்தம்?

அகிலா துணுக்குற்றபோது,

“கொல்லாதே பாவி! என்னை உயிரோடு விட்டிரு” என்ற ஒரு பெண்ணின் கூக்குரல்.

இதே அறையினுள் வேறு ஏதாவது ஒரு பெண் ஆபத்தான நிலையில்.. கொலை நடக்கப் போகிறதா?

இப்படி அவள் நினைத்தபோது திடீரென்று மின்சாரம் நின்று அறையை இருள் மூடிக் கொண்டது.

என்ன செய்வது என்று புரியாத நிலை அகிலாவுக்கு! “கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே ஓடிவிடு. இல்லாவிட்டால் உன் உயிருக்கே ஆபத்து” என்று எச்சரித்தது உள் மனம்.

பதறி வெப்பமான வியர்வையில்  வழிந்து கொண்டிருந்த அகிலா ‘த்டுக்க் த்டுக்க்’ என்று ஈரல் குலையில் அதிர்ந்து.. “யா.. யாரது” என்று கத்தினாள்.

அலறல் குரல் சட்டென்று நின்று ஒரு மயான அமைதி நிலவியது.

தனியாக நின்று  கொண்டிருக்க பயமாக இருக்கவே அவள் இருட்டில் தடுமாறியபடியே நடந்து சென்று கதவை பலமாகத் தட்டினாள்.

மொட்டை மாடியில் அந்த அறை மட்டுமே தனியாக இருந்ததால் அபயக்குரல் கேட்டு யாரும் வந்து உதவும் நிலையில் இல்லை.

“கடவுளே.. நான் என்ன செய்வேன்! ஆனந்த் முட்டாள்தனமாக வெளியே பூட்டிவிட்டுப் போய்விட்டானே!”

நெஞ்சு ‘படக் படக்’ என்று அடித்து உலைத்துருத்தி போல் ‘புஸ் புஸ்’ என்று மூச்சுவிட்ட அதே நிலையில் இன்னொரு வீறிடல் அதி பயங்கரமாக எழுந்தது.

அகிலா திடுக்கிட்டபோது எதிரே பஞ்சாய் ஏதோ ஒன்று நிற்பது போலவும், திடீரென்று பனிக்கட்டி ஒன்று தோள் சருமத்தில் தொட்டது போலவும் அதிர்ந்து குலுங்கிப் போனாள்.

அதே சமயம்! காதோரம் அதே பெண்ணின் பயங்கரமான வீரிடல் உடம்பு பூராவும் உலுக்க,

அகிலாவும், அசைந்துவரும் ஆவியை நேருக்கு நேர் பார்த்துவிட்டதுபோல் அதி பயங்கரமாக அலறி அப்படியே சரிந்து விழுந்தாள்.

ஆனந்த் ஆசையாக வாங்கி வந்திருந்த சிக்கன் பிரியாணியுடன் கதவைத் திறந்து பார்த்து

“அகிலா!” என்று ஓலமிட்டு  அலறினான்.

அலறல் சப்தம் கேட்டு ரூம்பாய் பதட்டமாகி ஓடி வந்துப் பார்த்தான்.

அவன் சொன்ன தகவல் ஆனந்த்தின் ரத்தத்தையே உறையச் செய்வதாக இருந்தது.

சென்ற மாதம்! கைக் குழந்தையுடன் ஓர்  இளம் பெண்ணும், ஒரு வாலிபனும் இதே அறையில் தங்கியிருந்தார்களாம். அந்த வாலிபன், நடு ராத்திரியில் குழந்தையையும், அந்தப் பெண்ணையும் கதறக் கதற அடித்துக் கொன்று போட்டுவிட்டு இரவோடு இரவாக எங்கேயோ ஓடி தலைமறைவாகிவிட்டானாம்.

அகால மரணமடைந்த அவர்களது ஆவிகள் இதே அறையினுள்தான் இன்னும் இருக்கின்றனவாம்!

தமிழ்நாட்டின் ஒரு  பிரிவாகிய பாண்டிய  நாட்டிற்குத் தலைநகர் மதுரை. இக்கதை நடந்த காலத்தில் அரசு செலுத்திய பாண்டிய மன்னர் நல்ல அறிவுடையவர். குடிகளிடத்தில் மிகுந்த அன்பு உடையவர். அவர்களுடைய வருமானத்தில் ஆறில் ஒரு பங்கை மட்டும் வரியாக வாங்கினார். வரிப் பணத்தை எல்லாம் குடிகளுடைய நன்மைக்கே செலவழித்தார். அவர் சொந்தச் செலவுக்குச் சிறிது பொருளே எடுத்துக் கொள்வார். அவர் நகரின் எல்லா பக்கங்களிலும் உடல் நலப் பாதுகாப்பு முறைகளைச் செய்து வந்தார். அவர் மக்களுக்குள்ளே பொய்யும், களவும், கொலையும் நடக்க விடாமல் தடுத்தார். அவருக்கு குடிகளுடைய எண்ணத்தைத் தெரிந்து கொள்ள மிகுந்த ஆவல் உண்டு, ஆகையால் அவர் நாள்தோறும் இரவு வேளையில் உருமாறி நகரச் சோதனைக்குப் போய் வருவார்.

ஒருநாள் இரவு அவர் நகரச் சோதனைக்குப் போனார். அப்பொழுது அவர் சேவகனைப் போல் உடையுடுத்தியிருந்தார். அவர் பல தெருக்களைச் சுற்றி வந்தார். சந்து பொந்துகளையும் நுழைந்து பார்த்தார். ஏழைகள் எல்லாரும் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்று பார்த்தார். பிறகு, அந்தணர்கள் வாழும் தெருவிற்குப் போனார். அந்தத் தெருவில் ஐம்பது வீடுகள் இருந்தன. அவ் வீடுகளில் வாழும் அந்தணர்கள் எல்லாரும் மிகுந்த ஏழைகள்; ஆயினும் நன்றாகப் படித்தவர்கள்; கடவுளிடம் அன்புள்ளவர்கள். அரசர் சென்றபோது வீடுகளெல்லாம் மூடப்பட்டு அரவம் இல்லாமல் இருந்தன. தெருக்கடைசியில் உள்ள ஒரு வீட்டில் மட்டும் இருவருடைய பேச்சுக்குரல்கள் கேட்டன.

அரசர் அந்த வீட்டினுடைய சுவர் ஓரத்தில் போய் நின்றார். அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று காதுகொடுத்துக் கேட்டார். அவ் வீட்டுக்காரனும், அவனுடைய மனைவியும் அங்கே பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். வீட்டுக்காரன் மறுநாள் கங்கை நீராடுவதற்குப் புறப்பட முடிவு செய்திருந்தான். அவனுடைய மனைவி “நீங்கள் போய்த் திரும்பும்வரை என்னைக் காப்பாற்றுவோர் யார்?” என்று, தன் கணவனைக் கேட்டாள். அதற்கு அவன், “நம்முடைய நல்ல அரசர் உன்னைக் காப்பாற்றுவார்” என்று நவின்றான்.

அரசருக்கு இதைக் கேட்டவுடனே  பெருமகிழ்ச்சி உண்டாயிற்று. அரசராகிய தம்மைக் குடிகள் தந்தையைப் போல நம்பி இருப்பதைக் கண்டு மகிழ்ந்தார். பிறகு அந்த இடத்தைவிட்டு அரண்மனைக்குப் போனார்; படுக்கையில் படுத்து நன்றாய்த் தூங்கினார்.

மறுநாள், அரசர் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தார். உடனே, முதல்நாள் இரவு நடந்த செய்தி அவருடைய நினைவிற்கு வந்தது. அவர் கங்கையாற்றில் நீராடச் சென்ற பார்ப்பனர் திரும்பும் வரை அவருடைய மனைவியைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று எண்ணினார். ஆனால், அவருக்கு மட்டும் அரிசி, பருப்பு முதலிய உணவுப் பொருட்களை அரசர் கொடுத்தால் கங்கையாடப்போன அந்தணனைப்பற்றி இவர் அறிந்திருப்பது வெளிப்பட்டுவிடும் என்று நினைத்த அரசர், அத் தெருவில் உள்ள ஐம்பது வீடுகளுக்கும் அரிசி, பருப்பு முதலிய சாமான்களை நாள்தோறும் கொடுத்துவரும்படி அமைச்சருக்குக் கட்டளையிட்டார். மேலும், அவர் நாள்தோறும் இரவு வேளையில் உருமாற்றத்துடன் அவ்வந்தணன் வீட்டைக் காவல் காத்து வந்தார்.

இப்படியாகப் பல நாள்கள் கழிந்தன. ஒரு நாள் இரவு அந்த அந்தணன் வீட்டில் ஆள் குரல் கேட்டது. அரசர் அதைக் கேட்டுத் திடுக்கிட்டார். தம்மை நம்பிப் போன அந்தணன் வீட்டில் ஆள் குரல் கேட்பது அவருக்கு மிகுந்த கவலையை உண்டாக்கியது. அவர், அக் குரலுடையவன் நல்லவனோ, கெட்டவனோ என்று தெரியாமல் வருந்தினார். பாண்டிய மன்னர் சிறிது நேரம் ஒற்றுக் கேட்டிருந்தால் உண்மை தெரிந்திருக்கும். வேறொருவனே அங்குப் பேசுவோன் என எண்ணி, உண்மையறிய வீட்டுக் கதவைத் தட்டினார். கங்கையாடச் சென்றிருந்த அந்தணன் அன்று பகல் வேளையிலேயே வந்துவிட்டான். ஆகையால் கதவைத் தட்டியவுடனே அவன் அதட்டிய குரலில் “யாரது?” என்று கேட்டான்.

அவனுடைய அதட்டிய குரலைக் கேட்டவுடனே அரசர்க்கு ஐயந் தீர்ந்து விட்டது. ஆனாலும், அந்தணனுக்குக் கதவைத் தட்டியவன் “யாரோ?” என்ற ஐயம் உண்டாகும் அல்லவா! அதற்காக அரசர் அத் தெருவில் உள்ள ஐம்பது வீட்டுக் கதவுகளையும் தட்டிக் கொண்டே அரண்மனை போய்ச் சேர்ந்தார்.

ஐம்பது வீடுகளின்  அந்தணர்களும் கதவைத் திறந்துகொண்டு வெளியே வந்தார்கள். ஒருவருக்கொருவர் “கதவைத் தட்டியவர் யார்?” என்று கேட்டுக்கொண்டார்கள். யார் என்று அவர்களால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அந்த அந்தணர்கள் “நல்ல அரசர் ஆளுகையிலும் இப்படிப்பட்ட வம்பர்கள் இருக்கிறார்களே?” என்று வருத்தப்பட்டார்கள்.

அடுத்த நாள் காலை வேளை வந்தது. அந்தத் தெருவில் உள்ள  ஐம்பது வீட்டுக்காரர்களும் அரண்மனைக்குப் போனார்கள். அரசர் அவர்களை வரவேற்று இருக்கையில் இருக்கப் பணித்தார். அந்தணர்கள், நடந்த செய்தியை அரசரிடத்தில் தெரிவித்தார்கள். அரசர் அவ்வாறு தட்டிய வம்பனுக்கு என்ன தண்டனை கொடுக்கலாம் என்று அவர்களைக் கேட்டார். அவர்கள், “கதவைத் தட்டிக் கலவரப்படுத்திய கள்ளனுடைய கையை  வெட்டி விடவேண்டும்” என்று சொன்னார்கள். உடனே, அரசர் வாளை எடுத்தார். தம்முடைய வலக்கையை வெட்டினார். இரத்தம் வெளிப்பட்டு ஓடியது.

அந்தணர்கள் இதனைக் கண்டு நடுங்கினார்கள். பிறகு அரசர் அவர்களுக்கு நடந்த செய்திகளை எல்லாம் விளக்கமாக எடுத்துச் சொன்னார். அவர்களுக்கு மிகவும் வருத்தம் உண்டாயிற்று. அவர்கள் யாவரும் அந் நகரத்தில் உள்ள சோமசுந்தரர் திருக்கோயிலுக்குப் போனார்கள். இறைவனை வணங்கி அந்த நல்ல அரசருக்கு அருள் செய்யும்படி வேண்டினார்கள். பிறகு அரசருடைய வெட்டுப்பட்ட வலக்கை பொன்கையாக வளர்ந்தது. எல்லாரும் அந்த வியப்புக்குரிய நிகழ்ச்சியைக் கண்டு சோமசுந்தரரை வாழ்த்தி வணங்கி மகிழ்ச்சியால் இன்பக் கூத்தாடினார்கள். அது முதல் அந்த அரசரை எல்லாரும் பொற்கைப் பாண்டியர் என்று அழைத்து வந்தார்கள்.

(திரு. அ. நடராசப் பிள்ளை அவர்கள் எழுதிய, “செந்தமிழ் நாட்டுச் சிறுகதைகள்” என்ற நூலிலிருந்து எடுத்து இக்கதை இங்குச் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.)

அந்தியின் பூ மௌனத்தில்
மார்பகத்து பாலாய்ச்
சுரக்கிறது தாலாட்டு

கண்ணீரால் கழுவப்பட்ட
அதன் ஸ்வரங்கள் ஏறுகின்றன
பெண்மையின் ஆரோகணத்தில்

புதரை மொய்க்கும் மின்மினிகளாய்
தேவதைக் கதைகள் அதன் மேல்

‘காயங்களே! தூங்க வாருங்கள்’
என்று அது அழைக்கிறது

அழுகின்ற ஆலயங்களையும்
பார்வையற்ற ஆயுதங்களையும்
அழைக்கிறது

கருப்பையின் இதம் கொண்ட
அந்தப் பாடலுக்குள்
நான் நுழைகிறேன்
பத்திரமாய் இருப்பதற்காக.

படிக்கவேண்டிய முக்கிய குறிப்பு

மனித உடம்பில் இரண்டு சிறுநீரகங்கள் உள்ளன. சிலர் ஒரே ஒரு சிறுநீரகத்துடன் பிறப்பதுண்டு. ஒரு சிறு நீரகத்தை ஆபரேஷன் செய்து எடுத்துவிட்டாலும் மற்றதைக் கொண்டு வாழமுடியும்.

சிறுநீரகங்கள் முதுகெலும்பின் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக இடுப்பில் இருக்கும் பெரிய சுரப்பிகளாகும். இவை பெரிய மொசைக்கொட்டை போன்ற உருவமுடையன.

– கலைக்களஞ்சியம்

“சீதே!” அப்புசாமி  பல்லை நறநறத்தார். “நீ என்னை ரொம்பக் கேவலப்படுத்தரே! ஒவ்வொருத்தனும் தாஜ்மகால் கட்டினான். நான் கேவலம் ஒரு பாத்ரூம் கட்ட ஆசைப்படறேன்… அதுக்கு வக்கில்லையா எனக்கு?”

“நத்திங் டூயிங்!” என்று இரண்டு வார்த்தைகளோடு சீதாப்பாட்டியின் பதில் அமைந்திருந்தால் பரவாயில்லை. அப்புசாமிக்கு இனிமேல் அவுட் ஹவுஸிலுள்ள பாத்ரூம்தான் என்று உத்தரவு போட்டு விட்டாள்.

“சீதே! என்னை அழுக்குப் பக்கெட்டைத் தூக்கிட்டு மலேரியாக் கொசுவுக்கு எண்ணெய் அடிக்கிறவன் மாதிரி அவுட் ஹவுஸ் பக்கம் காலையிலே காலையிலே போகச் சொல்றியா? முடியாது: பாத்ரூம் என் பிறப்புரிமை!” என்று வாதாடிப் பார்த்தார்.

சீதாப்பாட்டி வீட்டு பாத்ரூமுக்கு ஒரு பேட்லாக் அடித்து பூட்டு சாவி போட்டுச் சாவியைத் தன்னிடம் வைத்துக் கொண்டு விட்டாள்.

அப்புசாமி தன் விதியை நொந்து கொண்டார்.

ஒரு வாரத்துக்கு முன் நடந்த ஒரு சம்பவம். அப்புசாமிக்கு எவ்வப்பொழுதெல்லாம் பற்றாக்குறை  ஏற்படுகிறதோ அவ்வப்பொழுதெல்லாம் அவர் பார்வை சீதாப்பாட்டியின் அலமாரியிலுள்ள பழைய நியூஸ் பேப்பர் பக்கம் பாயும். பழைய பேப்பர் கடைக்குப் போடுவதற்காக அவர் சில பல பத்திரிகைகளைத்  திரட்டிய (திருடிய?)  போது ஒரு சின்ன மருத்துவ வெளியீடு அவர் கண்ணில்பட்டது. தமிழில் இருந்ததால் தண்ணிப்பட்ட பாடாக அதைப் படித்துவிட்டார். அதிலிருந்து ஒரு ஆரோக்கிய ரகசியக் குறிப்பு அவருக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.

அதிலிருந்த குறிப்பு: இருதயத்துக்கு எவ்வளவுக்கெவ்வளவு சிரமம் கொடுக்காமல் இருக்கிறோமோ அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு அது நீடித்து வேலை செய்யும். சில பேர் பாத்ரூம் போகும் போது சிரமப்படுத்திக் கொள்வார்கள். அதுகூட இதயத்தைப் பாதிக்கும். அப்படிப்பட்டவர்கள் பாத்ரூமில் பத்திரிகை படித்தால் அவ்வளவு சிரமம் இருக்காது.

மறுநாளிலிருந்து அப்புசாமி பாத்ரூமிலேயே பேப்பரும் கையுமாகத் தன் வாழ்நாளில் பெரும் பகுதியைக் கழிக்க ஆரம்பித்தார். ‘தட்டுங்கள் திறக்கப்படும்’ என்ற பொன்மொழியை அவர் உதாசீனப்படுத்தின விதம் சீதாப்பாட்டிக்குப் பெருத்த பிரசினையை உண்டாக்கியது. லாக் அவுட் செய்துவிட்டாள்.

அவுட் ஹவுஸ் பாத்ரூம்தான் அவருக்கு என்று சொல்லி விட்டாள். ஹம்ப்பி மொகஞ்சதாரோக்காரர்கள் ஆராய வேண்டிய ஓர் இடம் அவுட் ஹவுஸ் பாத்ரூம்.

வசதியான தனி பாத்ரூம் கட்டப் போராட்டம் நடத்தினார். சீதாப்பாட்டி மசியவில்லை.

படித்துக்கொண்டிருந்த செய்திப் பத்திரிகையை வெறுப்புடன் விட்டெறிந்தார் அப்புசாமி. விஸ்வாமித்திரர் முன் மேனகா சாகசத்தோடு விழுந்த மாதிரி பேப்பர் ஒரு தினுசாக ஒய்யாரமாக மடங்கி விழுந்தது. அதிலிருந்த ஒரு விளம்பரம் அப்புசாமியின் கண்ணில் பட்டது.

ரூபாய் 2,000 உங்களுக்குத் தேவையா?

புண்ணியகோடி என்ற 45 வயது மில் அதிபர் ஒருத்தர் சிறுநீரகக் கோளாறால் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவருக்கு யாரேனும் மனமுவந்து ஒரு சிறுநீரகம் (கிட்னி) தானம் செய்ய முன் வருவார்களேயானால் அவர் தயாராயிருக்கிறார்.

அப்புசாமி யோசித்தார்.

சிறுநீரகத் தானம்… ரூபாய் இரண்டாயிரம்…

அப்புசாமிக்கு பாத்ரூம் கட்டும் விஷயமாக உடனடியாக இரண்டாயிரம் வேண்டியிருந்தது. ஆகவே தன் நண்பர்களுடன் அவசரமாக ஒரு கிட்னி மாநாடு கூட்டித் தன் சந்தேகங்களையெல்லாம் அலசினார். ரசகுண்டு தனக்குத் தெரிந்த ஒரு டாக்டரிடம் கேட்டு வந்து தாத்தாவுக்கு சில ‘இன்ஸைட் இன்பர்மேஷன்’ தந்தான்… அதன் விவரமாவது:

ஒரு சட்னிக்கு இரண்டு இட்லி எப்படி உண்டோ அதுமாதிரி ஒரு மனிதனுக்கு இரண்டு கிட்னி அதாவது சிறுநீரகப் பை இரண்டு உண்டு.

எப்படி சட்னிக்கு ஒரு இட்லி இருந்தாலும் போதுமோ அது போல மனிதனுக்கு ஒரு கிட்னி இருந்தாலும் போதும்.

புண்ணியக்கோடி (வயது 45) கடகடவென்று அவரது மில்லைப் போலச் சிரித்தார். ‘படுத்த படுக்கையிலிருந்தாலும்’ சிரிப்புக்கொன்ணும் குறைச்சலில்லை’ என்று அப்புசாமி எண்ணிக்கொண்டார்.

“விளம்பரத்தைப் பார்த்துட்டு வந்தியா? ஓய்! பெரியவரே! நீங்களா எனக்கு கிட்னி தானம் பண்ண வந்தீங்க?”

அப்புசாமிக்கு ரோஷமாக வந்தது.

சில பேரிடம் பேசிப் புரியவைப்பதைக் காட்டிலும் காரியமாகச் செய்து காட்டுவது மேல் என்று அப்புசாமிக்குத் தோன்றியது, அடுத்த நிமிடம், “ஐஸலகும்மா!” என்று வாயில் விரலை வைத்து ஒரு விஸில் அடித்தவாறு சக்கர பல்டி ஒன்று போட்டார். அடுத்த நிமிடம் இன்னொரு முதுகு அந்தர் அடித்துத் தொபுகடீரென்று புண்ணியகோடியின் அருகே படுக்கையில் போய் அமர்ந்தார்.

அசந்து போய்விட்டார் புண்ணியகோடி.

“உங்க கிட்னி கிடைக்கறதுக்கு நான் என்ன பாக்கியம் பண்ணியிருக்கணுமோ? கொஞ்சம் ரேட்டை முன்னே பின்னே போட்டுக்கிட்டீங்கனா ரெண்டு கிட்னியுமா வேணும்னாலும் எடுத்துக்கறேன்!” என்றார் அந்த பிஸினஸ்காரர்.

அப்புசாமி, “ஒண்ணுதான் தரமுடியும். சீக்கிரம் எடுத்துக்கிட்டு ரூபாயைக் கொடுங்க!” என்று ஆர்வத்துடன் அவசரபடுத்தினார்.

அப்புறம்தான் கிட்னி என்கிற சமாசாரம் கிரிணிப் பழ வியாபார மாதிரியல்ல ஆபரேஷன் பண்ணி வயிற்றுக்குள்ளிருந்து எடுக்க வேண்டியது என்பதும் அதற்கு ஏகப்பட்ட ஏற்பாடுகள் இருக்கிறது என்பதும் அவருக்கு ஞாபகம் வந்தது.

“நாளைக்கே நர்ஸிங்ஹோமுக்கு வந்திடறேன்… நம்ப சரக்கு கியாரண்டியான சரக்கு நைனா,” என்று ஜம்பமாகச் சொல்லிக் கொண்டு மாடியிறங்கி முன் ஹாலுக்கு வந்தார்.

அவர் பிடரியில் யாரோ பளார் என்று ஓர் அறைவிட்ட மாதிரி இருந்தது, ‘பட்டப்பகலில் கூட இப்படி ஒரு எக்ஸார்ஸிஸ்ட் பேயா?’ என்று திரும்பிப் பார்த்தார்.

இரண்டு முரட்டுப் பேர்வழிகள்.

“யோவ், பாம்புக்கு நீ பால் வார்க்கறே, தெரியுமா சேதி? நீ கிட்னி தானமா பண்ணவந்தே? உன்னை சட்னி பண்ணிடுவோம்… கபர்தார்!”

அந்த ஆள் அப்புசாமியின் வாயை அடைத்துக்கொண்டு அவர் கையை சேவை மிஷின் மாதிரி முருக்கியதும் அப்புசாமிக்கு உயிரே போவது போலிருந்தது.

அப்புறம்தான் அவருக்கு மெதுவே விஷயம் தெரிந்தது.

தங்கள் எஜமானைப்பற்றி அந்த வீட்டு வேலைக்காரர்களுக்காகட்டும், மில் தொழிலாளிகளுக்காகட்டும் நல்ல அபிப்பிராயம் இல்லையாம். ரொம்பக் கொடுமைக்காரராம் அந்த ஆள். ஆகவே அவருக்கு கிட்னி யாரும் தானம் கொடுத்துவிடாதபடி அவர்கள் சாமர்த்தியமாகத் தடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்களாம். அவர்களையும் மீறி எஜமானர் பத்திரிகை விளம்பரம் தந்துவிட்டாராம்.

அப்புசாமியின் எதிரிலிருந்த ஆள், சுண்ணாம்புக் கரண்டானிலிருந்து சுண்ணாம்பு சுரண்ட ஒரு பெரிய பிச்சுவாவை எடுத்தான். அப்புசாமிக்கு நடுங்கியது.

“உனக்கு உசிர் வேணும்னா அவனுக்கு தராதே. இல்லியனா ஒரே சதக்!”

பாத்ரூம் கட்டும் ஆசையை அந்தக்கணமே விட்டுவிட்டு, புண்ணியகோடியிடம் ஓடினார் அப்புசாமி.

“உன் கிட்னி எனக்குக் கட்டாயம் தேவை. பத்தாயிரம்னாலும் தர்ரேன். அந்தக் கழுதைங்க பேச்சைக் கேட்டுட்டு நீ தர மறுத்தியானால் இதோ பாத்தியா?” தலையணைக்கடியிலிருந்து ரிவால்வரை எடுத்தார் புண்ணியகோடி. 

“ஐயோ! ஐயோ! இருதலைக்கொள்ளி எறும்புதான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்… இரு கிட்னி  எறும்பா இருக்கிறேனே!” என்று அலறினார் அப்புசாமி. நண்பர்களைச் சரண் புகுந்தார்.

“அம்மாடி! அடேய் ரசம்! நீ வெறும் ரசம் இல்லைடா… கொத்துமல்லி போட்ட பெங்களூர் தக்காளி ரசம்!” என்று அவனைக் கட்டிக் கொண்டார் அப்புசாமி. அவனுடைய உச்சந் தலையில் சில பல முத்தங்களைகூட வழங்கினார். “எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் நான் மூளை இல்லாமலே பிறக்கவேண்டும். நீயே என் மூளையாக இருக்கணும்டா…”

மலைபோல் அவருக்கு வந்த பிரசினையை ரசகுண்டு ஒரு யோசனை சொல்லி நொடியில் தீர்த்துவிட்டான்.

ரசகுண்டுவுக்கு ஒரு டாக்டரைத் தெரியும். வால்போல பல பட்டங்கள் கொண்டவர்.

ரசகுண்டு அங்கேயும் இங்கேயும் பீறாய்ந்து ஒரு நூறு ரூபாய் திரட்டிக்கொண்டு அப்புசாமியை அவரிடம் கூட்டிச்சென்று அவருக்கு ஒரு சர்டிபிகேட் வாங்கித் தந்துவிட்டான்.

சர்டிபிகேட் என்றால் வெறும் ஒப்புசப்பு சர்டிபிகேட் இல்லை. அப்புசாமியின் புகைப்படம் ஒட்டிய ஆணித்தரமான சர்டிபிகேட். அந்த சர்டிபிகேட்டிலிருந்த வாசகமாவது:

“அப்புசாமி என்ற இந்த மனிதருக்கு கிட்னி என்பதே கிடையாது. இவர் ஓர் அதிசயப் பிறவி. கிட்னி இல்லாமலே இவர் இயங்கி வருகிறார்”.

அப்புசாமி மில் சொந்தக்காரரிடம் அந்த சர்டிபிகேட்டைக் கொண்டு போய்க் காட்டினார். அவருக்கு ‘சே!’ என்று ஆகிவிட்டது. அவருடைய எதிரிகளுக்கும் மிகுந்த மகிழ்ச்சி.

தந்திரம் பலித்தது. விடுதலை! விடுதலை! விடுதலை!

அந்த மகிழ்ச்சி இரண்டு நாளைக்குள் எதிர்பாராத ஒரு திருப்புமுனையைத் தரும் என்று அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து அவருக்குப் பிடித்தமான தமிழ்ப் பத்திரிகையைத் தூக்கிக் கொண்டு ரசகுண்டு மூச்சிரைக்க ஓடி வந்தான், “தாத்தா! தாத்தா! உங்க போட்டோ பத்திரிகையில் வந்திருக்குது!”

அப்புசாமி “டேய்! நான் இன்னும் செத்துப் போகலையேடா.. அதுக்குள்ளேயா வந்துட்டுது?” என்றவாறு பத்திரிகையை வாங்கி பார்த்தார்.

அதிசய மனிதர்! மருத்துவர்கள் தேடுகிறார்கள்! இந்த அதிசய மனிதரை எங்கேயாவது பார்த்தால் உடனே பிடித்துக் கொண்டு வந்து ஜி. ஹெச்சில் ஒப்படையுங்கள். அல்லது தகவல் கொடுங்கள். தகுந்த சன்மானம் உண்டு. – மருத்துவப் பிரிவு.

“என்னடா ரசம்! கிணறு வெட்டப் பூதம் கிளம்பின மாதிரி ஆயிட்டுது!” என்றார். “நான் என்ன திருவான்மியூர் பாங்க் கொள்ளைக்காரனா? இல்லாட்டி லைசென்ஸ் இல்லாத நாயா? என்னை எதுக்குப் பிடிச்சுத் தரணும்?”

“தாத்தா! உங்களை டாக்டர்களெல்லாம் பரிசோதனை பண்ண விரும்பறாங்க போலிருக்கு. உங்களுக்குக் கஷ்டமே இல்லை. ஜாலியா வேளா வேளைக்கு ராஜோபசாரம் பண்ணுவாங்க. கும்பல் கும்பலாக கியூ வரிசையிலே வந்து ஜனங்க பார்ப்பாங்க. அமெரிக்கா கூட நீங்க போகலாம் தாத்தா.. சான்ஸ் இருக்குது புறப்படுங்க ஜி ஹெச்சுக்கு..”

அப்புசாமிக்குப் பெருமையாயிருந்தது. “டேய் நான் அமெரிக்கா போனா நீதாண்டா கூட வரணும்.”

அப்புசாமியின் வயிற்றைச் சப்பாத்தி மாவு பிசைவது போலக் கும்பலான டாக்டர்கள் உட்கார்ந்து மாறி மாறிப் பிசைந்தார்கள். அப்புசாமி, “என்னங்க டாக்டர்! என் வயிறென்ன பஸ் ஹார்னா? பூம் பூம்னு சின்னப்பசங்க மாதிரி ஆளாளுக்கு அழுத்திப் பார்க்கறீங்க,” என்று ஆட்சேபம் தெரிவித்தார்.

“உஸ்!” என்றார் தலைமை டாக்டர். அவர் முகத்தில் லேசான ஒரு சந்தேகக் குறி, சில நோயாளிகள் ஆஸ்பத்திரியில் சுகமாக இருக்கலாம் என்பதற்கோ அல்லது தனக்கு ஒரு பப்ளிஸிடி வேண்டும் என்பதற்கோ இப்படி அதிசய புருடாக்களை அவ்வப்போது அவிழ்த்துவிடுவது உண்டு என்பது அவர் அனுபவம்.

“ஏய்யா!” என்றார் அப்புசாமியைப் பார்த்து, “நிஜமாகவே உமக்கு கிட்னி இல்லையா?”

அப்புசாமி சிரித்தார். அதே சமயம் ‘ஆசாமி சந்தேகப்படறதைப் பார்த்தால் அமெரிக்கப் பயணம் ஹோகயா போலிருக்கிறதே’ என்று தோன்றி விட்டது.

“நான் சொன்னால் பொய்யாயிருக்கும். எங்க ரசம் நூறு ரூபாய் தண்டம் அழுது டாக்டர் சர்டிபிகேட் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கானே… அதுக்கு என்ன அர்த்தம்!” என்றார்.

தலைமை டாக்டரின் மூளையில் ஒரு சிறு பொறி. ‘நூறு ரூபாய் தண்டம் அழுது சர்டிபிகேட்!’

தலைமை டாக்டர் அந்த சர்டிபிகேட்டை இப்போதுதான் நன்றாகப் பார்த்தார்.

டாக்டர் பூர்ணநாத்..

தனது உதவியாளர்களிடம் ஏதோ கூறினார். அவர்கள் உடனே பழைய மருத்துவ கெஜட்டுகளையும் பதிவுப் புத்தகங்களையும் அரை மணி புரட்டினர்.

டாக்டர் பூர்ணநாத் என்ற பெயரில் எந்த டாக்டரும் பதிந்து கொண்டதற்கான சான்றே பதிவேட்டில் இல்லை.

“உங்க டாக்டர், டாக்டரே இல்லை போலிருக்கே!” என்றார் தலைமை டாக்டர்.

அப்புசாமிக்கு அவரை எதிர்த்துப் பேசினால் ஏதாவது இன்னும் விபரீதம் வந்து தொலையப் போகிறது என்று தோன்றிவிட்டது. ஆகவே தடாலென்று கட்சி மாறிவிட்டார்.

“ஹஹ!” என்று சிரித்தார். “டாக்டர் சார்! நீங்க சொன்னது கரெக்ட். எனக்கு அவன் மேலே எப்பவும் சந்தேகம்தான். இவனெல்லாம் ஒரு டாக்டரா இருக்க முடியுமான்னு? நான் இதுக்குன்னே அவனுக்கு ஒரு டெஸ்ட் வைக்கத்தான் போனேன். நான் வரேன் டாக்டர்! என் வேலை முடிஞ்சது!” தப்பினால் போதும் என்று நழுவிவிட்டார்.

ஒரு வாரம் கழித்து..

சீதாப்பாட்டி ஆச்சரியத்துடனும், அதே சமயம் எரிச்சலுடனும், ரிஜிஸ்டர்ட் போஸ்ட் ஃபார்யூ! யார்கிட்டே கடன் வாங்கித் தொலைத்தீர்கள்? ரிஜிஸ்டர் நோட்டீஸ் வந்திருக்கு! ஐ ஆம் நாட் கோயிங் டு ஹெல்ப் யூ! தட் இஸ் டெஃபனிட்!” என்றாள்.

அப்புசாமி ஒருகால் தோழன் ரசகுண்டுவே நூறு ரூபாய்க்காக நோட்டீஸ் விட்டிருப்பானோ என்று பயந்து நடுங்கி ஒருவழியாகக் கையெழுத்துப் போட்டு வாங்கிப் படித்தார்.

இரண்டாயிரம் ரூபாய்க்கு ஒரு செக், அவர் பெயருக்கு! அத்துடன் சுருக்கமான நன்றி அறிவிப்புக் கடிதம்.

மருத்துவத் துறையினர் பரிந்துரைத்த சிபாரிசுப்படி போலீஸ் இலாகாவிலிருந்து அவருக்கு அந்தத் தொகை  வந்திருந்தது.

வாசகம் வருமாறு:

மருத்துவ இலாகாவுக்குக் களங்கம் ஏற்படுத்துவதுபோல நீண்ட நாளாக போலி டாக்டராக இருந்த ஒரு குற்றவாளியைப் பிடித்துக் கொடுக்கத் தாங்கள் உதவியதற்கு எங்கள் நன்றியையும், தாங்கள் மேற்கொண்ட சிரமங்களுக்குச் சிறு அன்பளிப்பாக ரூ.2000’ம் இத்துடன் அனுப்பியுள்ளோம்.

“சீய்தே!” என்றார் அப்புசாமி அலட்சியமாக செக்கை மனைவியின் கண்முன்னே இப்படியும் அப்படியும் ஆட்டியவாறு. “இதை என்ன பண்ணப் போறேன் தெரியுமா? தனியாக ஐயாவுக்கென்று பாத்ரூம்! ஏர் கண்டிஷன்கூடப் பண்ணிக்கப் போறேன்! என் வீடு! என் பாத்ரூம்! என் பேப்பர்! ஹ ஹ! எத்தனை மணி வேண்டுமானாலும் சமாதி மாதிரி உள்ளேயே கிடப்பேன். புரியுதாடி?”

சீதாப்பாட்டி பல்லைக் கடித்துக் கொண்டாள்.

“அடியே கிழவி! இதெல்லாம் அபூர்வம்டி. பேப்பரிலே கொட்டை எழுத்திலே போட்டிருக்கானே. உன் காடராக்ட் கண்ணுக்குத் தெரியலையா? இருபத்திரண்டு வருஷத்துக்கு அப்புறம் நம்ம இந்தியாவுக்கு வர்றார்டி அமெரிக்க ஜனாதிபதி!” அப்புசாமி மனைவியிடம் மன்றாடிக் கொண்டிருந்தார்.

ஆந்திரா மஹிளா மண்டல் என்ற சமூக அமைப்புடன் சீதாப்பாட்டிக்கு நல்ல நெருக்கம்.

ஹைதராபாத்துக்கு விஜயம் செய்யும் கிளிண்டன், அங்குள்ள பிரபல மகளிர் சமுக நல மன்றம் ஒன்றுக்கு ஓரிரு நிமிடங்கள் வருகை தர ஒப்புக் கொண்டுள்ளதாக சீதாப்பாட்டிக்கு ‘ரிலயபிள் சோர்ஸ்’ மூலம் தெரிய வந்தது.

ஹைதராபாத் மஹிளா மண்டலின் தலைவி அல்லுபொட்டி ஆவக்காமுடுவுடன் ஈமெயிலில் தொடர்பு கொண்டு கிளிண்டன் விஜயத்தின் போது அவரைச் சந்திக்கும் குழாத்தில் தனக்கும் அனுமதி பெற்றுவிட்டாள்.

ஜனாதிபதியுடன் ஒரு ஸ்னாப், வினாடி நேர வீடியோ அது போதுமே இந்த வருஷ பா.மு.க. தேர்தலில் அவளுக்கு வெற்றி தேடித் தர.

“நான் ஹைதராபாத் போகிறாப்பலே இருக்கும். டேக் கேர் ஆஃப் த ஹவுஸ். மாவடு வாங்கி வெச்சிருக்கேன். எல்லாத்தையும் நீட்டாக் கழுவி உப்புப் போட்டு அந்தப் பெரிய பாரி ஜாடியிலே போட்டு வையுங்க. டி.டி., ஸன், ராஜ், ஜெயா எல்லாத்திலும் நியூஸ் பாருங்கோ…. ஹோட்டலிலே சாப்பிட்டுக்குங்க… ப்ளீஸ்… நல்ல ஓட்டலிலே. ஒரு வாரத்துக்கு உங்க அலவன்ஸ் ஃபைவ் ஹண்ட்ரட் இந்த பர்ஸிலே வெச்சிருக்கேன்…”

“அடியே அராஜகி! கும்பலோட கோவிந்தாவாக நானும் உங்க திருக்கூட்டத்திலே கலந்து கிளிண்டன் தரிசனம் பண்ணிட்டு வந்துடறேண்டி…”

“சைல்டிஷாப் பேசாதீங்க… உங்களை யாராவது ரெகமண்ட் பண்ணணும்… அதற்கெல்லாம் உங்களுக்கு யோக்யதை இல்லே. சில பேர் சிலதுக்கு ஆசைப்படக் கூடாது” சீதாப்பாட்டி சொல்லிவிட்டு, கழகத்துக்குப் புறப்பட்டு விட்டாள்.

அவமானங்கள் அப்புசாமிக்குப் புதிது அல்ல. ஒரொரு தடவை அவமானப் படும்போதும் எழுச்சிக் குரல் எழும்பும். கொடிகட்டி ஆள்கிறவளின் கொட்டம் அடக்கிக் காட்டிட முடியவில்லையே “அடியே சீதேய்! கூனனும் நிமிர்ந்து நடப்பான், குருடனும் விழி பெறுவான்… அடியே கிழவி! நிலைமையை மாற்றிக் காட்டுகிறேனடி…”

சவால் விட்டாயிற்று… ஜெயித்துக் காட்டணுமே என்று மண்டையைக் கிளறிக் கொண்டார்.

புழலேரி காய ஆரம்பித்தால் அரசியல்வாதிகளுக்கு கிருஷ்ணா நதி ஞாபகம் வருகிற மாதிரி, ஐடியா வற்றிப் போனால் நண்பன் ரசகுண்டுவை நாடுவதுதான் அப்புசாமிக்கு மாமூல்.

அவர் போன சாயந்தர நேரம், ரசகுண்டுவின் வீட்டில் ஜேஜேஜே என்று சாஸ்திரிமார் கும்பல். பளீர் பளீரென நெற்றியில் விபூதிப் பட்டைகள் மின்ன, ஒரு கையில் விசிறிச் சின்னத்துடனும் இன்னொரு கையில் ரெக்ஸின் போர்த்த ஏதோ புத்தகத்துடனும் ஏராளமான சைவப் பழங்கள் குழுமியிருந்தனர்.

என்னவாவது சினிமா ஷூட்டிங்குக்கு இடத்தை விட்டிருக்கிறானா?

அகில இந்திய புரோகித சம்மேளனமா?

சித்தநாதன் மணம் வாசல்வரை வந்து அப்புசாமியை வரவேற்றது.

குழுமியிருந்த எல்லா வைதிக சிரோமணிகளும் எதற்கோ காத்திருந்தனர்.

ரசகுண்டு ஏ.ஆர். ரகுமான் மாதிரி ஓர் ஓரத்தில் நின்று கொண்டு, “இஸ்டார்ட்! ஆரம்பிங்கோ,” என்று கத்தினான்.

உடனே அனைவரும் ஏதோ மந்திரங்களை ஏக காலத்தில் கோர(மா)ஸாகச் சொல்லத் தொடங்கினர்.

‘அடப்பாவி! ஏதோ ஓட்டல்லே சர்வரா இருக்கிற பயல்னு நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் பயல் ஒரு வேத பாடசாலையே நடத்தறானே…’ “ரசம்! ரசம்! சாதா ரசமாயிருந்த நீ எப்போடா வேத ரசமாக ஆனே?” என்று அவனருகே தாவிப் போய் அவனைக் கட்டிக்கொண்டார்.

“தாத்தோவ்! கிளிண்டன் வரவேற்பு மந்திர ஃபைனல் ரிஹர்சல் நடந்துகிட்டிருக்கிறது. முடிச்சிகிட்டு உங்களோட பேசறேன்… உங்களுக்கும் பாட்டிக்கும் தினமும் சண்டை வரும்… ஆனால், அமெரிக்க பிரசிடெண்ட் கிளிண்டன் தினமும் வருவாரா?” ஐம்பது புரோகிதர்களை  செலக்ட்பண்ணி தயார்பண்ணி ஹைதராபாத்துக்கு பேக்பண்ணி அனுப்பனும்” என்றவன், ‘ அப்படி ஓரமாப் போய் அந்த பெஞ்சு மேலே சமத்தா உட்கார்ந்துக்குங்க’ என்றான்.

“ஏண்டா நானென்ன சவரம் பண்ணிக்க சலூனுக்கா வந்தேன்! பெஞ்சுலே போய் உட்கார்ந்து காத்துக் கொண்டிருக்க… நெருப்புப் பத்திண்ட மாதிரி ஓடி வந்திருக்கேண்டா…” என்றார் படபடப்புடன்.

“எது தாத்தா பத்திக் கொண்டு எரியறது. ஒரு வாளித் தண்ணியை எடுத்து ஊத்த வேண்டியதுதானே? கொஞ்சம் சீக்கிரம் சொல்லுங்க… நான் பெரிய காண்ட்ராக்டுலே இருக்கேன்…” என்றான்.

அப்புசாமி, மனைவி சீதாப்பாட்டியிடம் தான் விட்ட சவாலை சுருக்கமாகத் தெரிவித்தார். “எங்கும் கிளிண்டன் என்பதே பேச்சு… அந்த ஆளைச் சந்திக்கிறதே என் மூச்சு… ஆடுவமே பல்லு பாடுவமே!…” என்று அப்புசாமி வாயை முழுசாகத் திறந்து பாடிக் காட்டினார்.

“உங்க பல்லு ரொம்பத்தான் ஆடுது…” என்ற ரசகுண்டு, “நீங்க எப்படித் தாத்தா கிளிண்டனை சந்திக்க முடியும் – அதுவும் ஹைதராபாத் போய்?”

“அடே படுபாவி!” என்ற அப்புசாமி அவன் முதுகில் பளாரென்று ஓர் அறை வைத்தார்.

இத்தனை புரோகிதர்களோட என்னையும் ஒரு ஆளாச் சேர்த்துவுட்டுடணும்னு உனக்குத் தோணலையே. ஒரு கும்பத்தையும் விசிறியையும் தூக்கிகிட்டு நானும் இவங்களோட புறப்பட்டுடறேன்… இது ஏன் உன் மர மண்டைக்குத் தோணலை?”

“மந்திரம்! மந்திரம் சொல்லணுமே தாத்தா! ஒங்களுக்கு மசால் தோசைதான் தெரியும்!”

“அடேய் ரசம்!… ஒரே ஒரு சான்ஸ்… சிங்கிள் டீ மாதிரி சிங்கிள் சான்ஸ் குடுத்துப் பாருடா! நம்ப ஊர் கிரிக்கெட் ஆட்டத்துலேகூட, உருப்படாத கேஸ்னு துரத்துன ஆளைத் திரும்பக் கூப்பிட்டுக்கிறது உண்டுடா… நீங்களெல்லாம் சொல்ற மந்திரத்தை நானும் மனப்பாடம் பண்ணிடறேன். விசிறி சொந்தச் செலவுலே வாங்கிக்கறேன். விபூதி நல்லாக் குழைச்சு பட்டை பட்டையாகத் தீட்டிக்கிறேன்… நீ சொல்றபடியெல்லாம் கேட்கிறேன்…”

“சரி. இந்தாங்கோ. இந்தக் காகிதத்தில் அச்சடிச்சிருக்கிற மந்திரங்களை நல்லாக் கடம் அடிச்சு மனப்பாடம் பண்ணுங்க.” என்று டர்ரென்று ஒரு தடிப் புஸ்தகத்திலிருந்த இரண்டு பக்கங்களைக் கிழித்துத் தந்தான் – அவர் உபத்திரவம் விட்டால் போதும் என்று.

அப்புசாமி அவன் தந்த காகிதத்தை வெகு பக்தி சிரத்தையுடன் வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டார்.

திடுக்கிட்டாள் சீதாப்பாட்டி. ஹைதராபாத்தில் அவள் தங்கியிருந்த ஓட்டல் அல்லோலகல்லோலப்பட்டது.

சீதாப்பாட்டியும் அவளது சினேகிதி ஒருத்தியும் பொறுமையாக லிஃப்டுக்காகக் காத்திருந்தனர். அப்போது,

‘தட்’ என்று சீதாப்பாட்டி மீது யாரோ அனாயாசமாக, எதிர்பாராதவிதமாக ஒரு மோது மோதினார்கள். மாம்பலம் காய் மார்க்கெட் மாடு மாதிரி தனக்கு எதிர்பாராத விதமாக முட்டு கொடுத்த முரட்டு மிருகம் எது என்று கடுங்கோபத்துடன் சீதாப்பாட்டி திரும்பி நோக்கினாள்.

கணவர் அப்புசாமி!

சீதாப்பாட்டிக்கு இருதயமே நின்றுவிடும் போலிருந்தது. உடம்பு எங்கும் பட்டை பட்டையாக விபூதி.  இடுப்பில் பளபளப்பட்டு! கமகம விபூதி வாசனை.

“மை காட்!  என்ன கூத்து இது? ஹௌகம் நீங்க இங்கே வந்து முளைச்சீங்க?” என்றாள்.

“ஆமாண்டி கியவி! தானே முளைச்ச லிங்கம்…! தனுஷ்கோடி ராமலிங்கம்… பூனை கண்ணை மூடினால் பூலோகம் இருட்டாப் போய்விடாது. கிளிண்ட்டனை நான் நேருக்கு நேராக நின்னு வரவேற்கப் போறேன். சரி சரி… உன்கிட்டே பேசிக்கிட்டிருந்தால் என் மந்திரம் மறந்து போயிடும்…” என்றார் கையிலிருந்த சீட்டைப் படபடப்புடன் பார்த்துக் கொண்டு.

அதற்குள் இன்னொரு சாஸ்திரி அப்புசாமியை நெருங்கி, “என்னய்யா கையிலே துண்டுச் சீட்டு! யாரு அந்தக் கிழவி? லவ் லெட்டரோ? யோவ்! கலிகாலம்ய்யா கலிகாலம்! நீரெல்லாம் ஒரு புரோகிதர். உமக்கு ஒரு மந்திரம்…” என்று கிண்டலடித்தார்.

அப்புசாமிக்குக் கோபம் பொத்துக்கொண்டு வந்தது. “டேய் கசுமாலம்! நீரெல்லாம் ஒரு புரோகிதர். உமக்கு ஒரு மந்திரம்… மனப்பாடம் பண்ணினதைச் சரி பார்த்துக்கறேன் புரியுதா? பாரு உன் பொட்டைக் கண்ணைத் திறந்து…”

அந்த சந்தேக சரபசாஸ்திரி, அப்புசாமி நீட்டிய துண்டுக் காகிதத்தை வாங்கிப் பார்த்தார். படித்தார்.

பிறகு வாய்விட்டு கடகடவெனச் சிரித்தார்… “இது… இதுவா உம்ம மந்திரம்! நாசமாய் போச்சு! இது வசிய மந்திரமய்யா…

நரம் வருஷீயாம்ஸம், நயனவிரஸம் நர்மஸூ ஜடம்…

இந்த மந்திரத்துக்கு ‘ஸ்திரீ வஸ்யதரம்’னு பேரு! அர்த்தம் என்னன்னா… ஒரு கிழட்டு மனுஷன், காமாலை முதலிய தோஷங்களோடும் விகாரமான கண்ணோடு கூடினவனை ஸ்திரீ சுகமே விரும்பாத பரம ப்ராருதனாக இருந்தாலும் பராசக்தியுடைய கடைக்கண் பார்வைக்குப் பாத்திரமாக ஆகிவிட்டால் அந்தக் குரூர வடிவமான புருஷனை பூலோக புவர்லோக ஸ்வர்கலோகத்திலுள்ள ஸ்திரீகள் மன்மதனாக எண்ணிப் பின் தொடர்ந்து போவார்கள்..னு அர்த்தம்… கண்ணராவியே. இதையா உங்களுக்கு ரசகுண்டோ அணுகுண்டோ கொடுத்தான்… தெரிஞ்சுதுன்னா முதுகுக்கு டின்னு கட்டிடுவாங்கய்யா…”

அப்புசாமிக்கு இடி விழுந்தாற் போலாச்சு… “ஐயோ… இதைதானே கஷ்டப்பட்டு மனப்பாடம் பண்ணி வெச்சிருக்கேன்..”

“சரி… சரி… உரக்க சொல்லாமல் வெறுமே வாயசைச்சுண்டு கோஷ்டியோட நில்லும்…” என்று சொல்லிவிட்டு ஓட்டல் வாசலுக்கு விரைந்தார் வாகனத்தில் சவுகரியமான இடம் பிடிக்க…

பிர்லா மந்திர் மேளதாள வாத்திய கோஷங்களுடன்… வேத வித்துக்களுடன், பண்டிதர் படையோடு காத்திருந்தது.

கிளிண்டன், மகளோடும் மாமியார் கிழத்தோடும் காரிலிருந்து இறங்கினார். கிளிண்டன் இஸ்லாமாபாத் விஸிட் பற்றிய கவலையில் இருந்தாலும் மாமியார் பாரதி ரோதத்துக்கு வேத கோஷ்டியின் கோஷம் பிடித்திருந்தது.

“வொன்டர்புல்! சூப்பர் ரிதம்!” என்று பாராட்டிக் கொண்டிருந்தவள் தனது அந்தரங்கக் காரியதரிசியிடம், “ஐ லைக் திஸ் வேதா சான்டிங் வெரிமச்… இந்த குரூப்புடன் ஒரு ஸ்னாப் எடுத்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன்,” என்ற தன் விருப்பத்தைச் சொன்னாள்.

ஆனால், இதைக் கேட்டு எரிச்சல்பட்ட கிளிண்டன். “வேணுமானால் யாரானும் ஒருத்தருடன் படம் எடுத்துக்கொள்ளட்டும். க்ரூப்புடன் என்றால் டிலேயாகும். செக்யூரிடிகளுக்கு பாதுகாப்புப் பிரசினை ஏற்படும்,” என்று தனது அதிருப்தியை பிரத்தியேக காரியதரிசி மூலம் தெரிவித்துவிட்டார். ‘நோ ப்ராப்ளம்’ என்று மாப்பிள்ளையின் ஆட்சேபத்தை முக மலர்ச்சியுடன் பெற்றுக் கொண்ட பாரதி ரோதம், “அதோ! அந்த பண்டிட் ஸ்மார்ட்டாக இருக்கிறார்.” என்று அப்புசாமிக்குப் பின் வரிசையிலிருந்த ஒரு அழகிய தடபுடலான மேக்கப்புடனிருந்த கனபாடிகளை சுட்டிக் காட்டினாள்.

ஆனால், துரதிருஷ்டவசமாக காரியதரிசிக்கு, மாமியார் மேடம் வரிசையிலிருந்த அப்புசாமியைத்தான் சுட்டிக் காட்டுகிறாள் என்று தோன்றி அப்புசாமியை மேடைக்கு அழைத்துப் போய் விட்டார்.

அப்புசாமிக்கு உடம்பெல்லாம் வியர்த்துக் கொட்டியது. ‘நம்ம வசிய மந்திர ஊழலை அமெரிக்கத் துப்பறியும் இலாகா எப்படியோ கண்டுபிடித்துவிட்டது… நம்ம கதி அதோ கதிதான்’ என்று நினைத்தவாறு, ‘நான்…. நான்… ரசம்… ரசம்… குண்டு! ரச குண்டு…’ என்று உளறினார்.

“குண்டு” என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும் காரியதரிசி “மை காட்!” என்று அலறியவள், செக்யூரிட்டிகளுக்கான ரகசிய சமிக்ஞை பட்டனை தன்னிடமிருந்த ஸெல்லில் அழுத்தினாள்.

அடுத்த கணம் கும்பலிலிருந்த கண்காணிப்புப் படையினரின் ஒரு பகுதி வந்ததே தெரியாமல் வந்து அப்புசாமியை அலேக் செய்து கொண்டு போய் விட்டது.

கிளிண்டனும் கோஷ்டியினரும் வெற்றிகரமாக ஹைதராபாத் பயணத்தை முடித்துக்கொண்டு பம்பாய் புறப்பட்டாயிற்று.

அப்புசாமி ஒரு பயங்கரவாதக் கும்பலின் தலைவரோடு சம்பந்தப் பட்டிருக்கலாம் என்று அமெரிக்க உளவு ஸ்தாபனம் சந்தேகப்படுவதாகத் தெரிந்ததால், அவரை வெகு ஸ்பெஷலாக, வெகு ரகசியமாக நம்ம ஊர் போலீஸ் விசாரித்தது.

‘குண்டுன்னு அவர் உளறினது விபரீதமாயிற்று. தீவிரவாதிகள் யார் யார் என்று அவரை விசாரித்து உண்டு இல்லை என்று ஆக்கிவிட்டது போலீஸ். ரசகுண்டு என்பது ஒருத்தன் பெயர் என்பதை சீதாப்பாட்டி தக்க சமயத்தில் ரசகுண்டுவையும் அழைத்துவந்து அவனது விசிட்டிங் கார்டு முதலியவற்றைக் காட்டி நிரூபித்து அவரை விடுவித்துக் கொண்டு, சென்னை வந்து சேர்ந்தாள்.’

ஸ்பெஷல் போலீஸ் விசாரணையினால் ஸ்பெஷலாக ஏற்பட்டிருந்த ஸ்பெஷல் ரணங்களுக்குத் தனியார் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை நடந்து கொண்டிருந்தது.

அப்புசாமியின் உடம்பு பூராக்கட்டு.

“இதுக்குத்தான் சில ஆசைகள் சில பேருக்கு வரவே கூடாதுன்னு நான் சொன்னது…” என்றாள் சீதாப்பாட்டி. அத்தனை கட்டுகளுக்கு நடுவிலும் அப்புசாமி ரோஷமாக, “அடியே கியவி! நானாவது கிளிண்ட்டனைப் பக்கத்துலே போய்ப் பார்த்தேன். நீ மண்டலி, சுண்டெலின்னு ஜம்பமாப் போனியே… பார்க்க முடிஞ்சுதா… அங்கே பிரசிடெண்டு தலையே காட்டலியே…”

அவர் ஒடிந்த கை மீது ஒரு கடிதத்தை போட்டாள்.

ஜனாதிபதி கிளிண்ட்டனின் அந்தரங்கச் செயலரிடமிருந்து சீதாப்பாட்டிக்கு நன்றி தெரிவித்து ஒரு கடிதம்.

மதிப்பிற்குரிய சீதாஜி,

ஜனாதிபதி கிளிண்ட்டனின் ஹைதராபாத் வருகையின் போது கோவில் வரவேற்பில் சம்பந்தமில்லாத ஓர் ஆசாமி ஊடுருவியுள்ளது பற்றிய தகவலை தக்க சமயத்தில் கொடுத்து அவரை அகற்றுவதற்கு உதவிகரமாக எச்சரித்ததற்கு மிக்க நன்றி.

ஜனாதிபதி தமது பிரத்தியேக நன்றியையும் அன்பையும் தெரிவித்துக் கொள்கிறார்.

பியர்சன், அந்தரங்க செயலர் அலுவலகம்.

“துரோகி! துரோகி! நீதான் காட்டிக் கொடுத்த துரோகியா…” அப்புசாமி கூவினார்.

“பை த வே, மை டியர் சார்… இன்னியோட ஸ்பெஷல் நர்ஸிங்ஹோம் ட்ரீட்மெண்ட் முடிகிறது. இனிமேல் ஜெனரல் ஆஸ்பத்திரியிலே தரை வார்டுதான் உங்களுக்கு” என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பினாள் சீதாப்பாட்டி.

“சரிதான் போடி… அந்த வசிய மந்திரத்தை மட்டும் ஒழுங்காக நான் சொல்லியிருந்தேனானால் கிளிண்ட்டன் மாமியார் என்னை அமெரிக்காவுக்கே கூட கூட்டிப் போயிருப்பார்… பாவி கெடுத்தியேடி…” என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டார் அப்புசாமி.

“திருச்சி!”

“கிடையாது.”

“சுவாமிமலை.”

“சீ.. சீ..”

“சீரங்கம்.”

“என்னடி இது?” அலுத்துக் கொண்டாள் மைதிலி. “எல்லாம் குட்டிக் குட்டிகளாகவே சொல்கிறீர்கள்! நமக்கு வேண்டியது பெரிய ஊர். ஏண்டி, மெட்ராஸ் போனால் எப்படி?”

“ஆகா!” பூரித்துப் போனாள் ரேவம்மா. “ஜோராயிருக்கும்! லைட் ஹவுஸில் ஏறி ஊரையே நல்லாப் பார்க்கலாம்.”

“அதெல்லாம் வேண்டாமடி.” மீரா சொன்னாள். “அவ்வளவு தூர உல்லாசப் பயணத்திற்கெல்லாம் நம் ஸ்கூல் பஸ் தாக்குப் பிடிக்காது. பேசாமல் தஞ்சாவூர் முதல் கும்பகோணம் வரையுள்ள கோவில்களுக்கெல்லாம் போய்ச் சுற்றிவிட்டு வருவோம். ஜாலிக்கு ஜாலியுமாயிற்று, புண்ணியத்திற்கு புண்ணியமுமாயிற்று. என்ன?”

“அதுதான் சரி.” என்று அனைவரும் ஆமோதிக்கவே, பிரயாணத்திற்கான திட்டம் தயாரிக்கலானார்கள்.

தலைக்கு இரண்டு ரூபாய்கள் தருவதென தீர்மானமாயிற்று.

ஹெட்மிஸ்ட்ரஸ் உத்தரவு வாங்கி வருகிறேனென்று கிளம்பிய அனிலாவைத் தடுத்தார்கள்.

“அதெல்லாம் நீ மட்டும் தனியே போனால் காரியம் நடக்காது. அன்று ஹோம்சயின்ஸுக்குப் போனது போலப் போனால்தான் சரிப்படும்,” என்று கூறிவிட்டு அனைவருமே கிளம்பி ஓடினார்கள்.

தாங்கொணாத ஆச்சரியத்துடன் திரும்பி வந்துகொண்டிருந்தன வால்கள்!

“கேட்டவுடனே ஹெட்மிஸ்டிரஸ் அனுமதி தந்துவிட்டாரே!”

ஆனால் அதன் உண்மைக் காரணமோ வேறு. பிக்னிக்குக்காக அவர்கள் குறிப்பிட்ட பதினைந்தாம் தேதியன்றுதான் பள்ளியில் ஆடிட்டர்கள் வருவதாய் இருந்தது. அந்த ஸ்கூல் பஸ் இருந்த லட்சணத்தில் அது அவர்களது கண்ணில் படாமலிருப்பதே நல்லதென்று நினைத்துத்தான் சட்டென்று அனுமதி தந்துவிட்டார் அவர்.

“ஓ!” என்ற இரைச்சலுடன் அந்த ஹைதர் காலத்து, ஓட்டை ஸ்கூல் பஸ் கிளம்பியது.

அந்தக் கிராமத்தின் நொடியான ரஸ்தாக்களில், பெருச்சாளியைப் போல குடுகுடென்று ஏறியிறங்கி அது போகும்போது அவர்கள் உற்சாகம் கரைபுரண்டோடியது.

“பாப்பாக்களே!” சம்மர் கிராப்பு முண்டா பணியனுடன் அமர்ந்திருந்த காரோட்டி எதிர்ப்படும் சந்து பொந்துக்களையெல்லாம் சுட்டிக் காட்டி, “இந்த ரோடு நேரே எங்கே போகுது தெரியுமா?” என்று அது போய்ச் சேரும் ஊர்களைப் பற்றியும், அதன் புராதனப் பெருமைகளைப் பற்றியும் அளக்க ஆரம்பித்தான்.

முதலில் அவன் புலமையைக் கண்டு அளவு மீறி ஆச்சரியப்பட்டு ரசித்தார்கள்.

இரண்டாம் தடவை ஆச்சரியப்பட்டு ரசித்தார்கள்.

மூன்றாம் தடவை ஆச்சரியம் மட்டுமே பட்டார்கள்.

நான்காம் தடவை, “போரடிக்காமல் போகமாட்டாய் நீ!” என்று பாய்ந்து அடக்கினார்கள்.

ஆத்திரம் தாங்கமாட்டாத டிரைவர் ஆக்ஸிலேட்டரை ஓங்கி மிதிக்க அவமானம் தாங்கமாட்டாத அந்த ஸ்கூல் பஸ் வேலை நிறுத்தம் செய்துவிட்டது.

“வீல் த்ரெட்டில் ஒரு மைனர் ரிப்பேர்,” ஒரு பாகத்தைச் சுட்டிக் காட்டினான் காரோட்டி.

“வரும்போதே சரிபார்த்து வைப்பதில்லை?” அலுத்துக் கொண்டாள் மரகதமணி. “இப்படி நடுக்காட்டில் வந்து தொல்லை தருகிறாயே!”

“சீக்கிரம் ஆகட்டும்,” என்று கார் ஓட்டிக்கு உத்தரவிட்டுவிட்டு, பக்கத்து மைதானத்தில் இறங்கினார்கள். சிலர் ‘ஸ்கிப்பிங்’ விளையாடினார்கள். சிலர் பந்து பிடித்து ஆடினார்கள். இன்னமும் சிலர் ஓடிப்பிடிப்பதும், நொண்டியாடுவதுமாக இருந்தார்கள்.

“உஸ்!… சப்தம் போடக்கூடாது!” கிசுகிசுப்பு… முனகல்…

“மெள்ள.. மெதுவாக..” மரகதமணியின் கைக்கடியாரத்தில் குறும்பு பண்ணிக் கொண்டிருந்தன வால்கள்.

சதி நடப்பது தெரியாமல் முந்தானையால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு, பஸ் ஸீட்டிலேயே குறட்டை விட்டுத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள் மரகதமணி.

குளுகுளுக்கென்று சிரிப்பொலியுடன் சற்றுத் தள்ளி வந்தார்கள் அனிலாவும், மீராவும்.

“எவ்வளவு தள்ளி வைத்தீர்கள்?”

“சுத்தமாக இரண்டு மணி.” அனிலா தனது கைக்கடியாரத்தையும் மாற்றி வைத்துக்கொண்டாள். “மைதிலி! நீயும் மாற்றிக்கொள்.”

“ஐயையோ… நேரமாச்சே…” என்று உரத்த குரலில் எல்லோரும் சேர்ந்து கத்த…

அலறிப் புடைத்துக்கொண்டு எழுந்தாள் மரகதமணி. “ஏண்டி பிசாசு மாதிரி கத்துகிறீர்கள்?”

“நேரமாயிட்டுது டீச்சர்! இன்னும் கூடப் பஸ் கிளம்பல்லியே!”

“ஒன்றடிக்கப் பத்து நிமிடமா?” தன் மணிக்கட்டு கடியாரத்தைப் பார்த்து வியந்தவள், வெளியே எட்டிப் பார்த்துக் கேட்டாள்: “ஏம்பா! மணி ஒன்றாகப் போகிறது? இன்னுமா ரிப்பேர் முடியவில்லை.”

“ஒண்ணா?” டிரைவர் தன் கடியாரத்தைப் பார்த்தான். “என்னம்மா இதுல பத்தே முக்கால்தானே ஆகிறது?”

“பத்தே முக்காலா?” என்றவள் திரும்பி “ஏண்டி அனிலா? உன் வாட்சில் டயம் என்ன?” என்றாள்.

“ஒன்றடிக்கப் பத்து நிமிஷம் டீச்சர்.” என்றாள் அனிலா பவ்யமாக!

“உன் வாட்ச்?” என்று மைதிலியைக் கேட்டு, அவளும் ‘அதே’ கூற, காரோட்டிமீது பாய்ந்தாள் மரகதமணி.

“உன் கடியாரத்தைக் கொண்டு போய் கொள்ளிடத்திலோ, குடமுருட்டியிலோ போடு! சீக்கிரம் ஆகட்டுமய்யா!”

வியப்பு மிகுதியின் காரணமாக, அவனால் மூச்சுக்கூட சரியாக விட முடியவில்லை. “இரண்டு மணி நேரமாகவா ரிப்பேர் பார்த்தோம்!” பேசாமல் தன் கடியாரத்தைச் சரிப்படுத்தி வைத்தான்.

ஆனால் மீரா அடிக்கடி ‘இது ஏப்ரல் மாதம் கூட இல்லையே!’ என்று கூறுவதன் அர்த்தம் அவனுக்காகட்டும், மரகதமணிக்காகட்டும் புரியவே இல்லை.

பஸ் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

“தஞ்சாவூர் இன்னும் எவ்வளவு மைல் தூரமிருக்கிறது?” என்று கார் ஓட்டியைக் கேட்டும், அவன் பதில் தராமலிருக்கவே, “நீ சொல்லாவிட்டால் எனக்குத் தெரியாதா.. இதென்ன சோலாங்கம்பட்டியா! இன்னம் சரியாக இருபத்தொன்பது மைல் இருக்கிறது,” என்று கூறி அவனை அயர வைத்தாள். அவள் தான் முதல் நாளே ரயில்வே டயம்டேபிளைக் கரைத்துக் குடித்துவிட்டிருந்தாளே!

தங்கவேலுவின் ஹாஸ்யமொன்றை மைதிலி விளக்க, ஓ… வென்று மற்றவர்கள் கூவிச் சிரித்தார்கள்.

“ஸ்ஸூ! சைலன்ஸ்!” என்று மரகதமணி காலால் ஓங்கி பஸ்ஸை மிதித்தாளோ, இல்லையோ மானாபிமானியான அந்த பஸ்ஸுக்கு அவமானம் தாங்கவில்லை. நின்று விட்டது.

“என்னைய்யா இது நியூஸன்ஸாப் போச்சு!”

“இப்ப என்ன வந்ததாம் டிரபிள்?”

“டிர்..ர்..டட்.. டிர்..ர்..டட்..” என்று பஸ் முனக, காரோட்டியும் முனகினான். “பாப்பாக்களே, கொஞ்சம் இறங்கித் தள்ளுங்களேன்!”

“அது சரி! இந்தத் தள்ளு மாடல் வண்டியை நம்பிப் புறப்பட்டதே தப்பு!” என்று அலுத்துக் கொண்டவாறு கீழே இறங்கி “தள்ளேய்.. தள்ளேய்,” என்று கூச்சலிட்டவாறு தள்ளலானார்கள்.

“உப்..ப்..ம்..” என்று முழு மூச்சுடன் பஸ்ஸைத் தள்ளிக் கொண்டிருந்த அனிலாவிடம் ஓடிவந்தாள் சீதா! “அக்கக்கா! அனிலக்கா! நான் அங்கே போய்ப் பார்க்கட்டுமா?” என்று ஒரு பக்கத்தைச் சுட்டிக் காட்டினாள்.

பஸ்ஸைத் தள்ளுவதில் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்த அனிலா, “போயேண்டி சனியனே,” என்றாள் சரியாகக் கவனிக்காமல்.

“போயிடாதீங்க!” என்றவாறு அவள் ஓடிய சில வினாடிகளுக்கெல்லாம்..

‘புருபுரு’ வென்று கிளம்பிவிட்ட்து பஸ்.

“ஹோய்…” என்ற கூவலுடன் எல்லோரும் ஏறிக்கொண்டுவிட்டார்கள்.

“வேறு யாருமில்லையே?” என்று பஸ்ஸைச் சுற்றியும், சக்கரங்களுக்கு கீழேயும் நன்கு ஆராய்ந்துவிட்டு, “ரைட்…ஸ்” என்றவாறு பஸ்ஸில் தொத்திக்கொண்டுவிட்டாள் அனிலா. பஸ்ஸும் குடுகுடுவென்று கிளம்பியது.

“ரகசியம்! பரம ரகசியம்!”

கோரஸ் பாடியபோது ஏதோ குறைவதாக உணர்ந்தார்கள்.

கட்டைக் குரல்கள் கத்தின. மெல்லிய குரல்கள் கேட்டன. இனிமைக் குரல்கள் இருந்தன.

ஆனால் ‘கீச்சு’க்குரல்?

“சீதா!” கண்டுபிடித்த ராஜாதி சொன்னாள். “சீதா எங்கேடி!”

“சீதா!” பஸ் பூராவும் சல்லடை போட்டு அலசினார்கள்.

“சீதாவைக் காணோமே!” சில கண்கள் கலங்கின. சில கையைப் பிசைந்தன. இன்னும் சில, “சீதா! ஐயோவ் சீதா!” என்று அழவே ஆரம்பித்துவிட்டன.

மரகதமணி மயங்கியே விட்டாள்.

“ஆமாண்டி,” பட்டென்று கையை தட்டிக்கொண்டாள் அனிலா. “பஸ்ஸைத் தள்ளும்போது எங்கேயோ போயிட்டு வரென்னு சொன்னாளே. ஐயையோ விட்டுவிட்டு வந்துவிட்டோமே டிரைவர் திருப்பு, வண்டியைத் திருப்பு!”

எல்லோரும் ‘ஊம்.. ஊம்’ என்று கேவிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

“அதோ சீதா!”

மைல்கல் ஒன்றின் மீது அமர்ந்து, திருதிருவென்று விழித்துக்கொண்டிருந்த சீதா பஸ்ஸைக் கண்டதும் எழுந்து நின்றாள்.

பஸ் நின்றதும், நில்லாததுமாக “சீதா என் கண்ணே!” என்று கீழே குதித்தாள் அனிலா.

“அனிலாக்கா!” கதறியவாறு வந்து அவளை அணைத்துக்கொண்டாள். “என்னை விட்டுவிட்டுப் போயிட்டியே!”

“அம்மா அழாதேடி.. என் கண்ணு அழாதேடி!” என்று எல்லோரும் அவளைத் தேற்றியவாறு பஸ்ஸுக்கு அழைத்துக்கொண்டு போனார்கள்.

நாலு பிஸ்கட்டும், இரண்டு வாழைப்பழமும் கிடைத்த பிறகுதான் சீதாவின் அழுகை நின்றது.

“அப்படியானா இங்கேயே பஸ்ஸைத் திருப்பிக் கொள்ளலாமா!” என்று கேட்ட காரோட்டி மீது பாய்ந்தார்கள்.

“திரும்பறதாவது. நேரே போய்யா!”

“ஐயையோ!” டிரைவர் பதறினார்.

“இந்தப் பாதை நேரே எங்கே போகுது தெரியுமா?”

“ஆரம்பித்துவிட்டாயே உன் ‘ஜாகரபி’ புலமையை! அது ஹைதராபாத்துக்குப் போனாலும் அக்கறையில்லை. நீ ஓட்டு. ஓஹோன்னானாம். திரும்பறானாம். திரும்பறான்…” என்று மிரட்டவே… நமக்கென்ன என்று பஸ்ஸைக் கிளப்பினான் டிரைவர்.

“மணி ஆறடிக்கிறது! சூரியன் கொஞ்சம்கூட இறங்கவில்லையே!” என்று மரகதமணி ஆச்சரியத்துடன் கேட்டபோதுதான், எல்லோரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தவாறு, கடியார முள்ளை மாற்றிவைத்த விஷயத்தை உடைத்தார்கள். அசடு வழிந்தது மரகதமணிக்கும், டிரைவருக்கும்.

“நான் அப்போதே சூசகமாகச் சொன்னேன். ஏப்ரல் மாதம்கூட இல்லையே என்று!” மீரா சிரித்தாள். “நீங்கள் தான் புரிந்துகொள்ளவில்லை.”

கொஞ்ச நேரம் பேச்சும் கூத்துமாக இருந்தவர்கள் மெல்லக் கிறங்கிப் போய்விட்டார்கள்.

“பாப்பாக்களே! ஊர் வந்தாச்சு எழுந்திருங்கள்,” என்ற டிரைவரின் குரல் கேட்டுக் கண்விழித்தார்கள். “தஞ்சாவூரா?” என்று ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்தவர்கள் அதிசயப் பட்டார்கள். “அதோ! எங்க பாட்டி!” ஒருத்தி சொன்னாள். “பாட்டி ஏன் தஞ்சாவூருக்கு வந்தாள்?”

“ஐயேவ்! எங்க அப்பாவோட ஓட்டல்!” இன்னொருத்தி திணறிப் போனாள். “இது எப்படித் தஞ்சாவூருக்கு வந்தது?”

“என்னடி இது?” என்று ஆச்சரியப் பட்டவர்களைப் பார்த்து காரோட்டி சிரித்தான். “பயப்படாதீங்க. இது நம்ம ஊர்தான். அசல் மாவடிபுரமேதான். அதோ உங்க ஸ்கூல்!”

“ஐயையோ!” என்று எல்லொரும் கையைப் பிசைய…

டிரைவர் கொக்கரித்தான். “சீதாவைக் கண்டுபிடிக்க திரும்பினோமே அப்போதே வண்டியைத் தஞ்சாவூர் பக்கமாகத் திருப்பலாமான்னு கேட்டேன். நீங்கள்தான் ஹைதராபாத் போனாலும் அக்கறையில்லை. இந்த பக்கமே ஓட்டுன்னு மிரட்டினிங்க. அதுதான் திரும்ப நம்ம ஊருக்கே வந்து சேர்ந்துட்டோம்.”

“ஐயேவ்..” என்று அத்தனை வால்களும் எழுந்து நின்று குதித்து, மிதிக்கவே, பஸ் நின்றது.

“புரப்பட்டுவிட்டீர்களா,” என்று இனிமையுடன் கூறி, வந்திருந்த ஆடிட்டர்களை வழியனுப்பப் பள்ளிக்கூட வாசல் வந்த தலைமை ஆசிரியை சொன்னாள்: “ஸ்கூல் பஸ் மட்டும் வெளியே போயிருக்காவிட்டால் அதிலே உங்களுக்கு மதராஸ்வரைகூட ‘லிப்ட்’ தந்திருப்பேன். அவ்வளவு ‘கண்டிஷ’னிலிருக்கிறது அது!”

அவர் சொல்லி வாயை மூடவில்லை. எல்லா வால்களும் முணுமுணுப்புடன் சேர்ந்து தள்ள, அந்த வர்ணம் உதிர்ந்த ஹைதர் காலத்துத் தகர டப்பா ஸ்கூல் பஸ், அழுது வடிந்து கொண்டு அந்த லே. சா. நி. பெ. உ. பள்ளியின் காம்பவுண்டுக்குள் நுழைந்தது.